Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ένας γίγαντας της παγκόσμιας λογοτεχνίας

Καλλιόπη Αλαχούζου
Απο:www.tvxs.gr

Ο κορυφαίος Ρώσος δημιουργός, το έργο του οποίου αποτελεί ορόσημο στην παγκόσμια λογοτεχνία γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1821. Ο ιδιοφυής Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζεται από τους κριτικούς ως ένας από τους σπουδαιότερους ψυχογράφους ενώ είναι αξιοθαύμαστη η ποιότητα του συνόλου των έργων του, η πλειοψηφία των οποίων χαρακτηρίζεται αριστουργηματική.
Η ζωή του συγγραφέα
Ο Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1821 στη Μόσχα. Ο μεσοαστός πατέρας του Mikhail Andreevich, συνταξιούχος στρατιωτικός χειρούργος, ήταν αλκοολικός με βίαια ξεσπάσματα ενώ η μητέρα του Maria το άκρως αντίθετο, μια τρυφερή μορφή με την οποία ο νεαρός Fyodor είχε μια βαθιά σχέση αγάπης. Η μητέρα, η οποία πέθανε από φυματίωση την ίδια μέρα με τον εθνικό ποιητή της Ρωσίας Aleksandr Pushkin το 1837, αποτέλεσε το πρότυπο της γυναικείας καρτερικότητας και καλοσύνης για πολλές ηρωίδες στο έργο του ενώ εμφύσησε στον γιο της τη βαθιά χριστιανική της πίστη.
Τον επόμενο χρόνο ο 17χρονος Fyodor εστάλη με τον αδερφό του Mikhail σε οικοτροφείο. Ο δρ. Ντοστογιέφσκι βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στο αλκοόλ και οι εκρήξεις βίας του έγιναν πιο συχνές και άγριες εις βάρος των δουλοπάροικών του, κάτι που απέβη μοιραίο, αφού στις αρχές του Ιούνη ο γιατρός βρέθηκε δολοφονημένος - κατά τις ενδείξεις από υποτελείς του.
Ήδη πριν από το θάνατο του πατέρα του, ο Fyodor είχε ξεκινήσει σπουδές στη Στρατιωτική Ακαδημία Μηχανικών, στην Αγία Πετρούπολη. Αν και απογοητεύτηκε σύντομα από το είδος της μόρφωσης που τελικά λάμβανε στην Ακαδημία, αποφοίτησε το 1843 με μέτριους βαθμούς. Μέτριοι βαθμοί, μέτριος ως συνέπεια και ο μισθός της θέσης γραφείου στην οποία διορίστηκε. Ζούσε σε συνθήκες πενίας, αφού ξόδευε απλόχερα τα λίγα που λάμβανε ενώ είχε ήδη αναπτύξει πάθος με τον τζόγο, κάτι το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα να βρίσκεται χρεωμένος σε όλη του σχεδόν τη ζωή. Όταν το 1844 διορίστηκε σε ένα μακρινό πόστο, ωστόσο, αρνήθηκε τη θέση, λαμβάνοντας την απόφαση να ζει πια από την πένα του.
Πρώτη του τυπωμένη δουλειά εμφανίζεται να είναι η μετάφραση της Eugénie Grandet του Honoré de Balzac, ενώ πρώτο δικό του συγγραφικό έργο, ο Φτωχόκοσμος, το 1846, που κερδίζει αμέσως τον έπαινο του γνωστού και με επιρροή κριτικού λογοτεχνίας Vissarion Belinsky. Ο Fyodor έρχεται σε επαφή με λογοτεχνικούς κύκλους και γίνεται μέλος μιας ομάδας ουτοπιστών σοσιαλιστών. Άθελα του, κατά πολλούς, ο Dostoyevsky βρίσκεται μπλεγμένος σε μια συνωμοσία για την ανατροπή του τσάρου Νικόλαου του Α’ και, στις 22 Απριλίου 1849, συνελήφθη και φυλακίστηκε.
Στη δίκη του απαγγέλθηκαν οι ακόλουθες κατηγορίες:

• Ως πρώην αξιωματικός του Στρατού άκουσε επικρίσεις για τον Στρατό χωρίς να αντιδράσει
• Ανάγνωσε σε ένα κύκλο ατόμων μια επιστολή του Belinsky προς τον διάσημο συγγραφέα Nikolai Gogol, στην οποία ασκούνταν κριτική προς την Εκκλησία και την κυβέρνηση
• Είχε στην κατοχή του παράνομο πιεστήριο
• Συμμετείχε σε συνωμοσία για τη δολοφονία του Τσάρου

Ο Dostoyevsky δήλωσε «αθώος» στην τελευταία κατηγορία αλλά χωρίς αυτό να φέρει κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Οι δικαστές καταδίκασαν όλους τους κατηγορούμενους σε θάνατο από εκτελεστικό απόσπασμα. Στις 22 Δεκεμβρίου του 1849, ο 28χρονος Fyodor οδηγείται, μαζί με τα άλλα μέλη του Κύκλου Petrashevsky, ενώπιον του αποσπάσματος. Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, ωστόσο, η εκτέλεση ματαιώθηκε αφού ανακοινώθηκε η απόφαση του Τσάρου να μετατρέψει την θανατική καταδίκη σε καταναγκαστικά έργα, στο Ομσκ της Σιβηρίας.
Στην παγωμένη Σιβηρία ο Dostoyevsky πέρασε τέσσερα χρόνια με βασανισμούς και εξευτελισμούς. Η επιληψία από την οποία έπασχε όλη του τη ζωή επιδεινώθηκε. Το 1854 απελευθερώνεται από τη φυλακή αλλά είναι υποχρεωμένος να εκτίσει το δεύτερο μέρος της ποινής του, τη στρατιωτική θητεία στην εσχατιά της Σιβηρίας, κοντά στα σύνορα με την Κίνα. Εκεί γνωρίζεται και με την Maria Dmitrievna Isaev, μια ήδη παντρεμένη γυναίκα και την ερωτεύεται. Το ζευγάρι παντρεύεται το 1857, μετά το θάνατο του συζύγου της, αλλά ο έγγαμος βίος δεν φέρνει την ευτυχία που ονειρευόταν ο Dostoyevsky. Από τις εμπειρίες του στο κάτεργο θα προκύψει το Σπίτι των Νεκρών (1862).
Απασχολείται όλο και περισσότερο με τη συγγραφή και τα ερωτήματα που τον απασχολούν, οι εμπειρίες από τη φυλακή και τη στρατιωτική εξορία είχαν επιφέρει μεγάλες αλλαγές στις πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Βαθιά θρησκευόμενος και πιο συντηρητικός έχει πολύ πιο κριτική στάση απέναντι στα ευρωπαϊκά φιλοσοφικά ρεύματα και στα γραπτά του ασχολείται όλο και περισσότερο με τις ρώσικες παραδοσιακές αξίες της υπαίθρου.
Το 1859 επιστρέφει ξανά στην Αγία Πετρούπολη και προχωρά μαζί με τον αδερφό του Mikhail στην έκδοση δυο περιοδικών, Vremya(Χρόνος) και Epokha(Εποχή), χωρίς επιτυχία όμως. Το 1864 επιφυλάσσει σκληρά χτυπήματα για τον Dostoyevsky: η σύζυγος του πεθαίνει από φυματίωση και σύντομα συνοδεύει στον τάφο και τον αδερφό του. Ενώ είναι ήδη χρεωμένος, αναλαμβάνει και τα χρέη του αδερφού του καθώς και τη διατροφή της χήρας και των παιδιών του.
Βυθίζεται στην κατάθλιψη και συχνάζει όλο και περισσότερο σε σαλόνια τζόγου, συσσωρεύοντας όλο και περισσότερα χρέη. Σύμφωνα με πολλές αναφορές ολοκλήρωσε υπό μεγάλη βιασύνη το Έγκλημα και Τιμωρία , το διασημότερο μάλλον έργο του, προκειμένου να λάβει μια προκαταβολή που είχε μεγάλη ανάγκη. Το Έγκλημα και Τιμωρία δημοσιεύθηκε την περίοδο Ιανουαρίου-Δεκεμβρίου του 1866 στο Ruskii vestnik (Ο Ρώσος Αγγελιοφόρος) και κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο ως βιβλίο. Με παρόμοιο τρόπο έγραψε και τον Παίχτη , αφού αν δεν τον παρέδιδε έγκαιρα, ο εκδότης του θα διεκδικούσε όλα τα δικαιώματα του συγγραφέα.
Ερωτεύεται την 20χρονη στενογράφο Anna Grigoryevna Snitkina, στην οποία υπαγορεύει τον Παίχτη,και το 1867 παντρεύονται. Για να αποφύγει τους δανειστές το ζευγάρι αναχωρεί για την Ευρώπη, όπου θα παραμείνει για τέσσερα χρόνια. Επισκέπτονται τη Γερμανία, την Ελβετία και την Ιταλία ενώ η φήμη του Dostoyevskyπίσω στη Ρωσία μεγαλώνει σταδιακά. Οι Δαιμονισμένοι σημειώνουν μεγάλη επιτυχία όπως και οι μηνιαίες δημοσιεύσεις του Ημερολόγιου του Συγγραφέα, τα χρόνια 1873-1881.
Την εποχή που κυκλοφορούν οι «Αδερφοί Καραμαζώφ» (1879-80), έργο που πολλοί χαρακτηρίζουν ως το καλύτερό του, ο Dostoyevsky απολαμβάνει ήδη την καθολική αναγνώριση ως ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της χώρας του. Με αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο έργο του, ο Dostoyevsky καταπιάνεται με την πατροκτονία, θέμα που απασχολεί σε ολόκληρη τη ζωή του τον συγγραφέα. Το 1880, απαγγέλει τον λόγο για τον Pushkin κατά τα αποκαλυπτήρια του μνημείου του μεγάλου ποιητή στη Μόσχα.
Με την ηλικία γίνεται όλο και πιο δύσκολη η ανάνηψη από τις επιληπτικές κρίσεις και, στις 28 Ιανουαρίου 1881, ο Fyodor Mikhailovich Dostoyevsky πεθαίνει σε ηλικία 60 ετών. Την κηδεία και την νεκρική πομπή του «εθνικού λογοτεχνικού ήρωα» ή «προφήτη» της Ρωσίας παρακολούθησαν σαράντα χιλιάδες πολιτών. Ο τάφος του βρίσκεται στο Μοναστήρι Alexander Nevsky στην Αγία Πετρούπολη.
Λέγεται ότι o Leo Tolstoy, αν και δεν είχαν συναντηθεί ποτέ οι δυό τους, ξέσπασε σε δάκρυα όταν έμαθε για το θάνατο του Dostoyevsky καθώς και ότι όταν ο Tolstoy πέθανε, στον σιδηροδρομικό σταθμό Astapovo, είχε μαζί του ένα αντίτυπο τωνΑδερφών Καραμαζόφ.
Εκτός από τους Ρώσους, ο Dostoyevsky επηρέασε σημαντικά και πολλούς άλλους σύγχρονούς του και μελλοντικούς συγγραφείς, όπως οι Thomas Mann, Ernest Hemmingway, Virginia Woolf, James Joyce, κ.α. Ο Albert Camus αναγνώριζε στον Dostoyevsky τον σπουδαιότερο προφήτη του 20ού αιώνα, ενώ τόσο ο Nietzsche όσο και ο Sigmund Freud έχουν αντλήσει από το έργο του. Ο Nietzsche αναφερόταν στον Dostoyevsky ως τον μοναδικό ψυχολόγο από τον οποίο είχε να μάθει κάτι. Ο Freud έγραψε το άρθρο Ο Dostoyevsky και η Πατροκτονία και αν και είναι κριτικός απέναντι στο έργο του συγγραφέα, κατατάσσει τους αδερφούς Καραμαζόφ μεταξύ των τριών σπουδαίοτερων έργων λογοτεχνίας. Ο δε Albert Einstein είχε πει: «ο Dostoyevsky μου προσφέρει πολύ περισσότερα από οποιονδήποτε επιστήμονα».
Πηγές: Dartmouth College, Middlebury College, Joseph Frank: «Dostoevsky: Α Writer in His Time», Wikipedia.org

Η Οικονομική Κρίση μέσα από τον Κινηματογραφικό φακό: Από τον James Bond στον…Job Lost (81 χρόνια από το ΚΡΑΧ του 1929)

Απο:Κωνσταντίνος Μπουρλετίδης
http://kbourletidis.blogspot.com

Σήμερα συμπληρώνονται 81 χρόνια από την περίφημη Μαύρη Τρίτη» (Τρίτη 29 Οκτωβρίου 1929), η οποία οδήγησε σε τρομερές συνέπειες για την Αμερικάνικη Οικονομία αλλά και με «απόνερα» για τις υπόλοιπες οικονομίες του πλανήτη. Η ημερομηνία αυτή αποτέλεσε αφετηρία της μεγάλης οικονομικής κρίσης που επί μια δεκαετία ταλαιπώρησε την Αμερική και έμεινε στην Ιστορία ως «ΚΡΑΧ» του 1929
Κατά τη διάρκεια των ετών 1928-29 στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης (Wall Street) συνέβη έκρηξη τιμών, που οφειλόταν στην αυξημένη ζήτηση για τίτλους. Πιο συγκεκριμένα, ενώ το Νοέμβριο του 1928 έγιναν αγοραπωλησίες πέντε εκατομμυρίων μετοχών, περίπου ένα χρόνο αργότερα, τον Οκτώβριο του 1929, διακινήθηκαν δεκατρία εκατομμύρια μετοχές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η μετοχή της RCA, της οποίας η τιμή από 85 δολάρια έφτασε τα 420 δολάρια, χωρίς να διανεμηθούν μερίσματα.

Η αρχή της κρίσης εκδηλώθηκε την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 1929 με ραγδαία πτώση των μετοχών και μέχρι τη Δευτέρα, στις 28 του ιδίου μήνα, συνεχιζόταν η πτωτική τάση. Την Τρίτη 29 Οκτωβρίου, πουλήθηκαν στο χρηματιστήριο δεκαέξι εκατομμύρια μετοχές, οι οποίες δεν έβρισκαν αγοραστή, με αποτέλεσμα να χάσουν εντελώς την αξία τους. Το χρηματιστήριο έκλεισε, αφού οι χρηματιστές θεώρησαν ότι αυτή ήταν η καλύτερη λύση για να αποφευχθούν περαιτέρω οικονομικές καταστροφές επιχειρήσεων από τον ψυχολογικό αντίκτυπο που είχε δημιουργηθεί.


Επιχειρήσεις και τράπεζες χρεοκόπησαν. Αποταμιεύσεις και περιουσίες απαξιώθηκαν σε μια στιγμή. Οι άνεργοι είχαν φθάσει έξι μήνες μετά, την άνοιξη του 1930, τα τρία εκατομμύρια, ενώ το Δεκέμβριο του 1932 άγγιξαν τα δώδεκα εκατομμύρια.

Το «ΚΡΑΧ» του 1929 αποτέλεσε κομβικό σημείο στην ανάπτυξη της σχέσης του κινηματογράφου με την οικονομική κρίση απέναντι στην οποία ο κινηματογράφος δεν έμεινε ανεπηρέαστος. Πολλές ταινίες ασχολήθηκαν με την κρίση, τόσο κατά τη διάρκεια του Κραχ όσο και μετά το τέλος του.

Ψάχνοντας παλιές ταινίες οι οποίες γυρίστηκαν στην εποχή του μεγάλου οικονομικού «κραχ», διαπιστώνει κανείς πως οι σκηνοθέτες, τότε, δε μασούσαν τα λόγια τους. Η εποχή της κρίσης θα αποτελέσει ένα θέμα που απασχολεί και γίνεται έναν από τα αγαπημένα θέματα του αμερικανικού σινεμά, για πολλά χρόνια. Μετά τη Μαύρη Τρίτη 29 Οκτωβρίου 1929, οι σκηνοθέτες πήραν θέσεις επί των επάλξεων. Με ταινίες τολμηρές, συχνά ενοχλητικές, έδωσαν το στίγμα μιας εποχής που η οικονομική κρίση έφερε αλλαγές, όχι μόνο στην καθημερινότητα των ανθρώπων αλλά και στη σκέψη τους, ώστε να αναθεωρήσουν ακόμη και τις απόψεις τους περί της ηθικής και της νομιμότητας.

Έτσι η θεματολογία των ταινιών από τα τέλη της δεκαετίας του 30 (και μέχρι τις μέρες αγγίζει σημαντικά κοινωνικά θέματα όπως:

1. Οι συνέπειες της ανεργίας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου και το πώς τσακίζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην αναζήτηση λίγων χρημάτων για επιβίωση.

2. Οι μορφές εγκληματικότητας όπως οι κλοπές τραπεζών και πλουσίων που καθιστούν τους ήρωες συμπαθείς στο κοινό και σχεδόν απόλυτα δικαιωμένους για τις επιλογές τους

3. Η παρουσίαση κινηματογραφικών χαρακτήρων αδίστακτων χρηματιστών και στελεχών επιχειρήσεων που λειτουργούν απάνθρωπα προκειμένου να μεγιστοποιήσουν το προσωπικό τους όφελος και μια ωραία πρωία χάνουν τα πάντα και προσπαθούν να ξαναβρούν το χαμένο ανθρώπινο χαρακτήρα τους.

Ας ανατρέξουμε στις σημαντικότερες ταινίες που επικεντρώνονται στην ανωτέρω θεματολογία, και γιατί όχι ας βάλουμε στο dvd μια από αυτές.. λόγω της ημέρααας….

Το 1940 ο Τζον Φορντ γύρισε τα «Σταφύλια της οργής», βασισμένο στο ομώνυμο βραβευμένο με Pulitzer 1939, βιβλίο του Αμερικάνου συγγραφέα Τζον Στάινμπεκ του συγγραφέα που οι ήρωες του είναι άνθρωποι που βιώνουν τη φτώχια και την ανεργία εξαιτίας της κρίσης. Στη ταινία παρακολουθούμε την ιστορία της οικογένειας Joads που ζουν στην Οκλαχόμα, οι οποίοι το 1930 κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης χάνουν την φάρμα τους και αναγκάζονται να εργαστούν ως εργάτες στη Καλιφόρνια κάνοντας ταξίδια ανά τις ΗΠΑ αναζητώντας δουλειά και ευκαιρίες για όλη την οικογένεια. Ο Τζον Φορντ για τη συγκεκριμένη ταινία κέρδισε το βραβείο Oscar καλύτερης σκηνοθεσίας.

Ο μεγάλος αιρετικός, σαρκαστής της κοινωνίας ο Φρανκ Κάπρα γυρίζει την ταινία του «Μια υπέροχη ζωή» (1946). Δραματική κομεντί αλλά και έντονο κοινωνικό σχόλιο, με ήρωα έναν οικογενειάρχη που προσπαθεί να εξοικονομήσει χρήματα για να θρέψει την οικογένειά του. Εξαιρετικός ο Τζέιμς Στίουαρτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, θαυμάσια ταινία που τα λέει όλα, προσπαθώντας να αποδραματοποιήσει μια, ούτως ή άλλως, δραματική κατάσταση. Αυτό το παράξενο μείγμα κοινωνικού σχολίου, φαντασίας και δραματικής κομεντί, με τον Τζέιμς Στιούαρτ στον ρόλο του άφραγκου οικογενειάρχη που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, έχει σφραγιστεί για πάντα στο υποσυνείδητο της Αμερικής και εξακολουθεί να κερδίζει τις καρδιές των θεατών.

Το εξαιρετικό φιλμ «Μπόνι και Κλάιντ» (1967) του Άρθουρ Πεν με το Γουόρεν Μπίτι και τη Φέι Ντάναγουεϊ παρουσιάζει ένα ζευγάρι που ληστεύει τράπεζες, δύο παράνομοι που γίνονται δημοφιλείς ήρωες, ρομαντικοί αμφισβητίες οι οποίοι συνθλίβουν την έως τότε επικρατούσα αντίληψη περί του καλού και του κακού.




 Ένα παρόμοιο θέμα με φόντο την ίδια εποχή, δηλαδή τη δεκαετία του 1930, με τη δράση ενός παράνομου ζευγαριού, σκηνοθετεί και ο Ρόμπερτ Όλτμαν, το «Κλέφτες σαν κι εμάς» (1974).Ένας δραπέτης και ένα νεαρό κορίτσι ερωτεύονται. Μόνο που υπάρχουν εμπόδια. Οι «συνάδελφοι» του αγοριού που συνεχώς τον πιέζουν προς το έγκλημα, η αστυνομία που τον κυνηγά, η κοινωνία την οποία δεν μπορεί να εμπιστευτεί


Συγκλονιστική h σκηνοθεσία του Σίντνεϊ Πόλακ ο οποίος με την κλασική, πλέον, ταινία του «Σκοτώνουν τα’ άλογα όταν γεράσουν» (1969), αναπαριστά έναν από τους μεγάλους χορευτικούς μαραθώνιους που έγιναν της μόδας στην εποχή της μεγάλης κρίσης, με τα ζευγάρια να χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως για να κερδίσουν μερικά χρήματα. Στην αρένα αυτού του σταδίου δεν έχει όμορφα ρούχα και κομψές κυρίες.


Έχει ανθρώπους εξαντλημένους που σέρνουν τα κουφάρια τους για ένα πιάτο φαΐ και ένα έπαθλο που είναι αδύνατο να κερδίσουν. Δεν έχουν τίποτα όμως να χάσουν. Και στα καθίσματα, οι θεατές τέρπονται από το απάνθρωπο αυτό θέαμα.







Βέβαια εκτός από τους συμπαθείς ήρωες το Χόλυγουντ φροντίζει να παρουσιάζει και τύπους –χαρακτήρες ρόλων που ξεπηδούν μέσα από τα Job Profiles της κρίσης, όπως στο «Ραντεβού στον αέρα» (2009), του Τζέισον Ράιτμαν, με τον Τζορτζ Κλούνει στο ρόλο του τύπου που αναλαμβάνει τη βρόμικη δουλειά…να απολύει ανθρώπους από διάφορες εταιρίες.

Η ταινία είναι αρκετά προσεκτική, τοποθετείται στην κατηγορία της πικρής κομεντί και έχει μια έντονη κοινωνική ματιά.



Όπως διάβασας συνεχίζονται τα γυρίσματα της ταινίας «Ο άνθρωπος της εταιρίας», στο σενάριο της οποίας ο Μπεν Άφλεκ ερμηνεύει έναν γκόλντεν μπόι, που χάνει τη δουλειά του και μαζί και την αστραφτερή του Πόρσε. Μαζί του ο Κέβιν Κόστνερ, το καλό παιδί του αμερικάνικου σινεμά, στο ρόλο του καλού εργαζόμενου και ο Τόμμυ Λη Τζόουνς στο ρόλο του σκληρού αφεντικού…



Πως όμως εμφανίζονται οι συνέπειες της κρίσης και της ανεργίας στον εγχώριο ελληνικό κινηματογράφο?. Σίγουρα στις περισσότερες των περιπτώσεων η προσέγγιση είναι επιδερμική, με χιουμοριστική διάθεση και περισσότερο για να υπογραμμίσει στοιχεία της προσωπικότητας του ήρωα και όχι να αναδείξει τις δυσκολίες

Η μόνη περίπτωση ελληνικής ταινίας που αναδεικνύει τις τραγικές συνέπειες της ανεργίας στη ζωή των ανθρώπων είναι «η 7η Ημέρα της Δημιουργίας » 1966 σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη. Ο ήρωας της ταινίας Αλέκος Σταθάκης, έχει μόλις παντρευτεί έχει απολυθεί πρόσφατα από το στρατό και σκέφτεται τρόπους να πιάσει την καλή χωρίς να διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα. Κάποια στιγμή υποβάλλει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο σε μια μεγάλη τσιμεντοβιομηχανία και προσπαθεί να πείσει τους πάντες για τη δήθεν εγγυημένη επιτυχία του. Όταν το σχέδιο του απορρίπτεται, συνεχίζει να λέει ψέματα στη γυναίκα του και στους δικούς του, εξακολουθεί να φεύγει το πρωί από το σπίτι του, τάχα να πάει στη δουλειά, και περιφέρεται άσκοπα στην Αθήνα.

Παρατηρεί τον κόσμο τριγύρω πώς κινείται και προσπαθεί να βρει μια λύση, την οποία τελικά του την δίνει η μοίρα με τραγικό τρόπο, όταν σκοτώνεται πέφτοντας από μια οικοδομή που τελικά έπιασε δουλειά.

Ίσως η πιο χιουμοριστική προσέγγιση παγκοσμίως για την ανεργία είναι το πολύ αγαπημένο βρετανικό Full Monty (Άντρες με τα όλα τους) (1997).
 Ο Piter Catanneo μας μεταφέρει στο Sheffield, την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα του αγγλικού χάλυβα. Με την αποβιομηχάνιση της Δύσης και την μεταφορά των εργοστασίων στα φθηνά εργατικά χέρια της Ασίας, γνωρίζουμε μια παρέα ανέργων.
Έχοντας φτάσει στα έσχατα σημεία οικονομικής ένδειας κι εμπνεόμενοι από ένα ανάλογο θέαμα, oi έξι απολυμένοι εργάτες αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους παρουσιάζοντας ένα νούμερο ανδρικού στριπτήζ. Λεπτομέρεια: οι 6 εκκολαπτόμενοι στρίπερς μόνο για strip show δεν σε προδιαθέτουν: ο υπέρβαρος Ντέιβ, ο πρώην επιστάτης κι ερασιτέχνης χορευτής Τζέραλντ, ο φοβητσιάρης Λόμπερ, ο γέροντας Χορς κι ο Γκάυ με έντονο πρόβλημα στο να ακολουθήσει το ρυθμό της μουσικής.

Τα καταφέρνουν περίφημα σκορπώντας γέλιο, ευαισθησία και θάρρος για την αναζήτηση της χαμένης αξιοπρέπειας ακόμα και μέσα από ένα ξεγύμνωμα



Το trailer της ταινίας Full Monty

Ο κινηματογράφος είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει ένα καλό «αναλγητικό» παρουσιάζοντας ήρωες καθημερινούς οι οποίοι αντιμετωπίζουν όπως εμείς τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και τα καταφέρνουν περίφημα κάνοντας μια νέα αρχή και δίνοντας κουράγιο σε εμάς τους δυστυχείς αλλά και τη δυνατότητα να ξαναβρούμε κινηματογραφικούς ήρωες με τους οποίους θα ταυτιστούμε.. όχι βέβαια τον σούπερμαν ή τον Τζέιμς Μποντ.. αλλά τον…Job Lost (χαμένη δουλειά)

Άρωμα Ανατολής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

To Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το οποίο θα διεξαχθεί φέτος στις 3-12 Δεκέμβρη 2010, ξεκινά μια προσπάθεια να ανοίξει ένα δίαυλο επικοινωνίας με τον αραβικό κόσμο, διοργανώνοντας ένα αφιέρωμα στο Σύγχρονο Αραβικό
Κινηματογράφο. Ταυτόχρονα, το αφιέρωμα θα εγκαινιάσει τη συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με τα Φεστιβάλ του Άμπου Ντάμπι και της Ντόχα.
Με γεωγραφικό πυρήνα τη Θεσσαλονίκη και τον κινηματογράφο στο ρόλο σεισμογράφου της κοινωνικής πραγματικότητας, το Φεστιβάλ ευελπιστεί να μεταδώσει τις «κινηματογραφικές ματιές» των σκηνοθετών από τις αραβικές χώρες, των οποίων οι ταινίες συχνά δεν ταξιδεύουν μέχρι την Ευρώπη.
Κυρίαρχη θέση στο αφιέρωμα κατέχει το έργο του ιρακινού δημιουργού Μοχάμεντ Αλ – Νταράτζι, ο οποίος απέσπασε φέτος το Βραβείο του Σκηνοθέτη της Χρονιάς από τη Μέση Ανατολή του περιοδικού Variety. Πέρυσι το ίδιο βραβείο είχε κερδίσει ο Ελία Σουλεϊμάν.
Στο φεστιβάλ θα προβληθούν οι πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες του 32χρονου σκηνοθέτη Μοχάμεντ Αλ-Νταράτζι, ο οποίος γεννήθηκε στη Βαγδάτη και βρήκε καταφύγιο στην Ευρώπη προκειμένου να αποφύγει τις διώξεις του καθεστώτος Σαντάμ. Ωστόσο, το 2003, μετά την πτώση του καθεστώτος και επηρεασμένος απ’ τα προσωπικά του βιώματα, επέστρεψε στη γενέτειρά του, φιλτράροντας μέσα απ’ τον κινηματογραφικό του φακό το κατακερματισμένο Ιράκ.
Η τελευταία του πολυβραβευμένη ταινία, με τίτλο Son of Babylon (2009), η οποία απέσπασε το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας και το βραβείο Ειρήνης στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010, καθώς και το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Sundance 2010, είναι ένα road movie, με ήρωες ένα αγόρι και τη γιαγιά του, που αναζητούν τον αγνοούμενο πατέρα του μικρού. Μέσα απ’ το ταξίδι τους, ο σκηνοθέτης χαρτογραφεί μια διαλυμένη χώρα, αλλά και τον ανθρώπινο ψυχισμό ενός λαού που πασχίζει να επουλώσει τις πληγές του, αντιμέτωπος με τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Στο ντεμπούτο του, με τίτλο Ahlaam (Ιράκ, 2005) σκιαγραφεί με ωμό ρεαλισμό τον εφιάλτη του πολέμου ιδωμένο μέσα από τα μάτια των τροφίμων ενός βομβαρδισμένου ψυχιατρικού ασύλου στη Βαγδάτη. Ο Μοχάμεντ Αλ–Νταράτζι ολοκλήρωσε τα γυρίσματα της ταινίας κάτω από εξαιρετικά αντίξοες κι επικίνδυνες συνθήκες, καθώς ο ίδιος αλλά και μέλη του κινηματογραφικού του συνεργείου, απήχθησαν και βασανίστηκαν. Η ταινία, παρ’ όλα αυτά, αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα του Ιράκ για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2007.
Το ντοκιμαντέρ του War, Love, God and Madness (2008), αποτελεί την καταγεγραμμένη μαρτυρία όσων συνέβησαν στη διάρκεια των γυρισμάτων του Ahlaam, αλλά και ένα αδιάψευστο ντοκουμέντο για την χαοτική κατάσταση που επικράτησε στο Ιράκ, λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Στο φεστιβάλ, θα προβληθεί επίσης και η μικρού μήκους ταινία του δημιουργού, με τίτλο My name is Mohamed. To πλήρες πρόγραμμα του αφιερώματος, που θα περιλαμβάνει ταινίες πρόσφατης παραγωγής από τις αραβικές χώρες, πρόκειται να ανακοινωθεί σύντομα.

Aπο: www.tvxs.gr

23o ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Το φετινό 23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, το Μεγάλο Διεθνές Φεστιβάλ της Αθήνας, που διοργανώνεται για δεύτερη συνεχή χρονιά από τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων, θα διεξαχθεί από 21 έως 31 Οκτωβρίου 2010.

Στις 11 μέρες της διάρκειας του Πανοράματος, περισσότερες από 100 ταινίες από την Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους θα παρουσιαστούν στους κινηματογράφους Απόλλων Cinemax Class (21/10 – 31/10) και Τριανόν Filmcenter (21/10 – 27/10), καθώς και στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (22/10 – 30/10).

Η επίσημη έναρξη του 23ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου θα γίνει στις 21 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο Απόλλων Cinemax Class, με τη βραβευμένη τουρκική ταινία «Μέλι» του Semih Kaplanoglu - Χρυσή Αρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010, παρουσία του σκηνοθέτη.

Φέτος έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου τους σκηνοθέτες Semih Kaplanoglu (ΜΕΛΙ), Jerzy Skolimowski (ESSENTIAL KILLING), Otar Iosseliani (CHANTRAPAS) και Emir Kusturica και την ηθοποιό Valeria Golino.

Με το Ειδικό Βραβείο του Πανοράματος θα τιμηθούν για τη συνεισφορά τους στην κινηματογραφική τέχνη, οι σκηνοθέτες Jerzy Skolimowski, Otar Iosseliani και Γιάννης Δαλιανίδης, ο ντοκιμαντερίστας και διευθυντής φωτογραφίας Νίκος Καβουκίδης, και οι ηθοποιοί Θανάσης Βέγγος και Ξένια Καλογεροπούλου.

Το φετινό πρόγραμμα του Πανοράματος περιλαμβάνει επίσης τα αφιερώματα: Spaghetti Western, Ελληνικός Κινηματογράφος της δεκαετίας του ’80, Τριλογίες Μεγάλων Σκηνοθετών, Samuel Fuller, Μοναχικός Κλόουν, Καθημερινός Φασισμός, 50 Χρόνια Κυπριακή Δημοκρατία, Ταινίες μικρού μήκους.

Aπο: www.artandlife.gr

Εκτός από τα λαμόγια υπάρχουν και οι ρομαντικοί

Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ

«Είμαι οργισμένος ως ιδιώτης και ως πολίτης γιατί μού πήραν την αξιοπρέπεια, την αισθητική, την τέχνη, την πατρίδα μου και την πετάξανε στα σκυλιά, ελαφρά τη καρδία. Για να ξαναβγούν στις επόμενες εκλογές ή για να βάλουν πέντε δεκάρες στην τσέπη. Είμαι τόσο πολύ οργισμένος, που μπορεί να φτάσω στα άκρα».

Σε μπρα ντε φέρ ο απογοητευμένος σκεπτικιστής Δικαιόπολις - Σταμάτης Κραουνάκης και ο ρομαντικός ιδεαλιστής... πατριώτης Λάμαχος - Γρηγόρης Βαλτινός Ο Γρηγόρης Βαλτινός, ο Λάμαχος των αριστοφανικών «Αχαρνέων» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, εκρήγνυται. Είναι η πρώτη χρονιά που ο ένας μετά τον άλλο οι πρωταγωνιστές μας, υπό την πίεση της κρίσης που «χτύπησε» και τον δικό τους κλάδο ανελέητα, μιλάνε περισσότερο για την κακή οικονομική και πολιτική συγκυρία, παρά για την παράσταση και το ρόλο τους.
Οι «Αχαρνής», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, με Δικαιόπολι τον Σταμάτη Κραουνάκη και Μεγαρίτη τον Κώστα Βουτσά, την Πέμπτη και την Παρασκευή θα παρουσιαστούν στο Ηρώδειο. Ο καλός ηθοποιός θεωρεί ότι «μιλάνε για όλα», μιας και ο ελαφρώς «πειραγμένος» Αριστοφάνης της παράστασης εμπεριέχει από φτωχογιάπηδες και μαυροφραγκάτους μέχρι λαμόγια πολιτικούς και... Φαγοπέδια.
«Εάν κάθε ένας ξεχωριστά είχε κάνει αυτό που έπρεπε, δεν θα είχαμε σήμερα πόλεμο -μια φράση που λέμε συνέχεια στους "Αχαρνής". Γιατί αυτό που ζούμε, πόλεμος είναι», τονίζει ο Γρηγόρης Βαλτινός.
Η γεύση που αποκομίσατε από τη μεγάλη περιοδεία σας ποια είναι;
«Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Θέλαμε με τους "Αχαρνής" να κάνουμε μια πολιτική παρέμβαση στα πράγματα. Μέσα από την παράστασή μας μιλάμε για όλα. Αλλωστε, αν μελετήσει κάποιος το αρχαίο κείμενο, θα δει ότι και ο Αριστοφάνης μιλάει για όλα».
Η πολιτική κατάσταση δεν είναι, όμως, ίδια με την εποχή του κωμικού.
«Παλαιότερα ήταν πιο καθαρά τα πράγματα. Εκλεψε ο Κλέωνας, ο πρωθυπουργός; Δεν τον ξαναψήφιζε ο λαός. Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Δεν με εξοργίζει ούτε η πρώτη κατοικία ούτε το πρώτο εξοχικό. Με εξοργίζει η όγδοη κατοικία και το πέμπτο εξοχικό. Το τέταρτο ακίνητο και το δεύτερο σκάφος. Εκεί μπορώ να σκοτώσω. Γιατί, για να αποκτηθούν, κάτι ξεπουλήθηκε. Και, βεβαίως, αυτά τα καθάρματα δεν ξεπούλησαν τίποτα δικό τους. Θα ήθελα, δηλαδή, πέντε λεβέντες να πάνε στη φυλακή. Ετσι, για να νομίζουμε ότι γίνονται και σωστά πράγματα σε αυτόν τον τόπο».
Το κείμενο, πάντως, των «Αχαρνέων» το εκσυγχρονίσατε προκειμένου να μιλάει για... όλα.
«Το βοηθήσαμε λιγάκι. Οταν έχεις ζεστή μέσα στα χέρια σου από τον φούρνο τη σύγχρονη αναφορά, γιατί να μην τη χρησιμοποιείς; Αυτό γινόταν σε όλα τα ανεβάσματα του Αριστοφάνη. Και στα πλέον κλασικά. Οταν ο Κουν έβαλε τον Καραγκιόζη μέσα στον Αριστοφάνη, δεν πρόδιδε τον Αριστοφάνη επειδή ο Καραγκιόζης είναι μεταγενέστερος. Το ίδιο ισχύει και για τον Κ.Χ. Μύρη, που στην αριστουργηματική Παράβαση των "Αχαρνέων" γράφει για τον Ελύτη, τον Σολωμό και τον Καβάφη. Στο θέατρο οφείλουμε να βρίσκουμε τις αναφορές στο σύγχρονο αίσθημα».
Αν και έχετε καταγραφεί ως δραματικός ηθοποιός, κάθε τόσο κάνετε τη «ρωγμή» με μια κωμωδία. Η σχέση σας με τον Αριστοφάνη παραμένει πάντως περιστασιακή.
«Οι "Αχαρνής" είναι η δεύτερη κωμωδία μου, μετά τη "Λυσιστράτη" με τον Λάκη Λαζόπουλο. Αν ο καλλιτέχνης μένει προσκολλημένος σε συγκεκριμένα είδη και στιλ, αποκτάει μανιέρα. Γι' αυτό τον λόγο μετά το "Ψηλά απ' τη γέφυρα" του Μίλερ, που ανέβασα το χειμώνα και θα επαναλάβω φέτος, μεταπήδησα τον καλοκαίρι στον γελοίο Λάμαχο. Αν δεν το κάνω αυτό, δεν πλήττω μόνο αφάνταστα. Κινδυνεύω να γίνω ένας ακαδημαϊκός μανιερίστας ηθοποιός».
Ο Λάμαχος ποια χαρακτηριστικά έχει αποκτήσει μέσα από την ερμηνεία σας;
«Δεν ήταν πρόθεσή μου να τον γελοιοποιήσω. Εκτός από τα λαμόγια υπάρχουν και οι ρομαντικοί. Στους τελευταίους αυτούς ανήκει ο Λάμαχος -όπως κι εγώ. Πιστεύει ότι στην πατρίδα του δεν πρέπει να υπάρχουν μόνο απατεώνες πολιτικοί και λαμόγια πολίτες. Πιστεύει ότι αν έρθει ο άλλος να σου βιάσει την κόρη, να σου κάψει το χωράφι και να σου γκρεμίσει το σπίτι, πρέπει να αμυνθείς. Ο,τι έκαναν και οι Ελληνες κάποτε!». *

Απο: www.enet.gr

«Εφυγε» ο Γιάννης Δαλιανίδης

NAFTEMPORIKI.GR Σάββατο, 16 Οκτωβρίου 2010

Την τελευταία του πνοή άφησε λίγο πριν τις 8 το πρωί, στο νοσοκομείο Μετροπόλιταν, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο μήνα, ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης, σε ηλικία 87 ετών.
Η πολιτική του κηδεία, κατόπιν επιθυμίας του ιδίου, θα γίνει τη Δευτέρα στις 15:00 από το Α' Νεκροταφείο της Αθήνας.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923 και μεγάλωσε από θετούς γονείς. Ξεκίνησε την καριέρα του ως χορευτής και χορογράφος χρησιμοποιώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ». Από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο του σενάριο ήταν για την ταινία «Το Τρελοκόριτσο».
Το 1959 αρχίζει η σκηνοθετική του καριέρα με την ταινία «η Μουσίτσα» και την ίδια χρονιά ακολούθησε η ταινία «Λαός και Κολωνάκι». Το 1961 ξεκίνησε η συνεργασία του με την Φίνος Φιλμς με την ταινία «Ο Κατήφορος», η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, εκτινάσσοντας την καριέρα του Δαλιανίδη. Έκτοτε δούλεψε κατ' αποκλειστικότητα στη Φίνος Φιλμς μέχρι το 1977, που γυρίστηκε η τελευταία ταινία της εταιρίας Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται.
Το 1962 παρουσιάζει το μιούζικαλ, Μερικοί το προτιμούν κρύο, που έσπασε τα ταμεία, εισάγοντας ένα νέο είδος για τον ελληνικό κινηματογράφο.
Με περισσότερες από 60 ταινίες στο ενεργητικό του, ο Γιάννης Δαλιανίδης γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μέσα από τις δουλειές που έκανε για την τηλεόραση. Η είσοδός του στην τηλεόραση έγινε το 1974 με το Λούνα Πάρκ, που παιζόταν με επιτυχία επί σειρά ετών.
Φιλμογραφία
Η μουσίτσα (1959)
Λαός και Κολωνάκι (1959)
Ένας βλάκας και μισός (1959)
Χριστίνα (1960)
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960)
Κρουαζιέρα στη Ρόδο (1960)
Ο σκληρός άντρας (1961)
Ο Κατήφορος (1961)
Ζητείται ψεύτης (1961)
Ο Δήμος από τα Τρίκαλα (1962)
Ο ατσίδας (1962)
Νόμος 4000 (1962)
Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962)
Η κυρία του κυρίου (1962)
Χωρίς ταυτότητα (1963)
Ένα κορίτσι για δύο (1963)
Ίλιγγος (1963)
Η ψεύτρα (1963)
Οι κληρονόμοι (1964)
Κάτι να καίει (1964)
Η χαρτοπαίχτρα (1964)
Εγωισμός (1964)
Τέντυ μπόυ αγάπη μου (1965)
Κορίτσια για φίλημα (1965)
Ιστορία μιας ζωής (1965)
Ένα έξυπνο έξυπνο μούτρο (1965)
Ραντεβού στον αέρα (1966)
Οι θαλασσιές οι χάντρες (1966)
Ο ξυπόλυτος πρίγκηψ (1966)
Η Στεφανία (1966)
Δάκρυα για την Ηλέκτρα (1966)
Νύχτα γάμου (1967)
Γαμπρός απ' το Λονδίνο (1967)
Το παρελθόν μιας γυναίκας (1968)
Όλγα αγάπη μου (1968)
Ο ψεύτης (1968)
Ο Μικές παντρεύεται (1968)
Μια κυρία στα μπουζούκια (1968)
Ένας ιππότης για τη Βασούλα (1968)
Γοργόνες και μάγκες (1968)
Το ανθρωπάκι (1969)
Όταν η πόλη πεθαίνει (1969)
Ο γόης (1969)
Ξύπνα Βασίλη (1969)
Η Παριζιάνα (1969)
Μια τρελή τρελή σαραντάρα (1970)
Το κοροϊδάκι της πριγκηπέσσας (1971)
Ο κατεργάρης (1971)
Ο επαναστάτης ποπολάρος (1971)
Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971)
Μαριχουάνα στοπ (1971)
Ο μάγκας με το τρίκυκλο (1972)
Ο εχθρός του λαού (1972)
Η αμαρτία της ομορφιάς (1972)
Η Μαρία της σιωπής (1973)
Έικοσι γυναίκες κι εγώ (1973)
Οι εραστές του ονείρου (1974)
Ο κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται (1977)
Τα τσακάλια (1981)
Η στροφή (1982)
Βασικά καλησπέρα σας (Οι ραδιοπειρατές) (1982)
Οι επικίνδυνοι (1983)
Καμικάζι αγάπη μου (1983)
Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ (1984)
Περάστε φιλήστε τελειώσατε (1986)
Μπανάνες (1987)
Ισόβια (1987)

Τηλεοπτικές σειρές
Το λούνα παρκ, ΕΡΤ 1974-1981
Τα Ανάποδα (ΕΡΤ, 1981, δεν προβλήθηκε λόγω αλλαγής της διοίκησης)
Τα καθημερινά (ΕΡΤ1) 1983-1984
Τα λιονταράκια (ΕΡΤ1) 1985
Οδός Ανθέων, (ΕΡΤ1) 1987 -1988
Το ρετιρέ, (MEGA Channel) 1990-1992
Οι μικρομεσαίοι, (MEGA Channel) 1992-1993
Στραβά και ανάποδα, (MEGA Channel) 1993-1994
Αραχτοί και λάιτ, (ANT1) 1994
Το τρίτο στεφάνι, (ANT1) 1995
Το χρώμα του φεγγαριού, (ANT1) 1996
Απιστίες, ΑΝΤ1 1998
Μικρές αμαρτίες 1999

ΝΔ: Παράδειγμα ποιοτικού αλλά και εμπορικού Ελληνικού Κινηματογράφου οι ταινίες του
«Μια μεγάλη μορφή του Ελληνικού Πολιτισμού, ο Γιάννης Δαλιανίδης, ο σκηνοθέτης που συνέδεσε το όνομά του με τον κινηματογράφο που αγαπήσαμε και έγραψε μια μεγάλη ιστορία σ’ αυτόν, δεν είναι πια μαζί μας. Εκεί που τώρα βρίσκεται, θα τον συντροφεύουν οι πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες που ανέδειξε και, ήδη, έχουν φύγει», δήλωσε ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Πολιτισμού της Νέας Δημοκρατίας, Θανάσης Δαβάκης.
«Οι ταινίες του», τόνισε, «θα αποτελούν, για πάντα, παράδειγμα για έναν καλό, ποιοτικό αλλά και εμπορικό Ελληνικό Κινηματογράφο».

ΣΥΝ: Πρωτοπόρος στο δύσκολο είδος του μιούζικαλ
Τη βαθιά του θλίψη για το θάνατο του Γιάννη Δαλιανίδη, εξέφρασε το Τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΝ «Σεναριογράφος και σκηνοθέτης, πλήθους ταινιών, εισήγαγε κενότατες τεχνικές, υπήρξε πρωτοπόρος στο δύσκολο είδος του μιούζικαλ, αλλά και της ελληνικής κωμωδίας. Στους οικείους του εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια», αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση.

Οι καλλιτέχνες πήρανε τους δρόμους!

Παλμός και φαντασία, αδιαμφισβήτητα, χαρακτήριζαν αυτήν την «αγωνιστική ξενάγηση» στην πόλη, όπως την ονομάζουν οι «καλλιτέχνες ενάντια στο μνημόνιο», η οποία πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 14/10, με αφορμή τη νέα επιθεώρηση της τρόικας.
Μια πρόζα διαφορετική από τις άλλες

Η εκκίνηση έγινε με συνθήματα όπως, «όλα τα εγώ στο δρόμο» και «όλα τα μπορώ στο δρόμο», κρουστά που έδιναν το ρυθμό και σαρκαστικά σκετς, ως προς την οικονομική περιρρέουσα κατάσταση, στα σκαλοπάτια του παλιού χρηματιστηρίου στη Σοφοκλέους, «το μόνο μέρος που τα ματ δεν έριξαν δακρυγόνα». Μια βροχή από φωτοτυπημένα χαρτονομίσματα, (πέρα από την υδάτινη που είχε προηγηθεί, μη ευνοώντας την αυξημένη συμμετοχή), με τη χειρόγραφη επισήμανση «και τα δικά σας ψεύτικα είναι…» και η πορεία αφήνει πίσω της το χρηματιστήριο για να κατευθυνθεί στη Marfin Βank της οδού Σταδίου, που σημαδεύτηκε από τα γεγονότα της 5ης Μαΐου.
Ο ηθοποιός Κίμων Ρηγόπουλος, σε ρόλο Βγενόπουλου, δείχνει τα δόντια της ασύδοτης εργοδοσίας, με την προτροπή «Δουλεύετε, δουλεύετε! Κι αν η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, αυτό δε σας αφορά γιατί εγώ είμαι ο αφέντης».
Στην πλατεία Κλαυθμώνος, λίγο πιο πέρα, μια διαμορφωμένη «σκηνή» φορτηγού φιλοξενεί τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο, ο οποίος τραγουδάει σε στίχους του Ισαάκ Σούση, γραμμένους ειδικά για την περίσταση.
Τελευταίος προορισμός η Βουλή. Τα πλακάτ που προπορεύονται, γράφουνε «όχι πάλι κατοχή», «μείνετε ανήσυχοι» και τα βήματα μπερδεύονται για λίγο με τη βραζιλιάνικη samba, που αντηχεί στη Σταδίου. Φτάνοντας έξω από τη Βουλή, η λέξη «αξιοπρέπεια» ενώνει τις φωνές όλων έντονα και ρυθμικά. Οι καλλιτέχνες στήνουν μια μικρή παράσταση, και διαμαρτύρονται κατά της ανεργίας, της ανέχειας, της εκμετάλλευσης, της πνευματικής φτώχειας και της υποβάθμισης της ζωής.
Η αστυνομία ακολουθούσε κατά πόδας και δυνάμεις των ΜΑΤ ήταν παραταγμένες έξω από τη Βουλή.
Φωτογραφίες: Πάνος Διαμαντής

Απο:www.tvxs.gr

Ρεμπέτική βραδιά και συναυλία στην Ύδρα

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος διοργανώνεται στην Ύδρα, η «Ρεμπέτικη Συναυλία», στην γραφική και ειδυλλιακή πλατεία της «Ξερής Ελιάς», στην ομώνυμη και παραδοσιακή (από το 1825), ταβέρνα του κ. Σ. Ντούσκου.

Η «Ρεμπέτικη Συναυλία» της Ύδρας είναι μια ετήσια διεθνής συνάντηση ερευνητών, μουσικών και τραγουδιστών του Ρεμπέτικου.

Η «Ρεμπέτικη Συναυλία» πρόκειται να ξεκινήσει, το Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010, στις 21.00.

Aπο: http://hydraspoliteia.blogspot.com

Έκθεση για το Νίκο Καββαδία στο Βελιγράδι

H Εστία του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (ΕΙΠ) στο Βελιγράδι, με την έκθεση «Ο ποιητής των θαλασσών και του ανεκπλήρωτου έρωτα» συστήνει τον αγαπημένο Έλληνα ποιητή Νίκο Καββαδία (1910- 1975) στο κοινό της Σερβίας.

Στα εγκαίνια της έκθεσης, απόψε, ο γνωστός ηθοποιός Nenad Jezdic, θα διαβάσει ποιήματα του Νίκου Καββαδία, συνοδεία πιάνου. Στην έκθεση, που διοργανώνεται με αφορμή τα 100χρονα από τη γέννηση του ποιητή, παρατίθενται σκηνές από τη ζωή και τα ταξίδια του, μέσα από φωτογραφίες με πρόσωπα και λιμάνια, που παραπέμπουν στο λόγο του.
Την έκθεση συμπληρώνουν βιογραφικά στοιχεία, χρονολόγιο, εργογραφία και μια συλλογή με όλες τις εκδόσεις που κυκλοφορούν στην Ελλάδα -έργα του Νίκου Καββαδία, (εκδόσεις 'Aγρα), μελέτες για το έργο του, όπως και οπτικοασκουστικό υλικό με ερμηνείες μελοποιημένων ποιημάτων.
Στις παράλληλες εκδηλώσεις, με αφορμή το αφιέρωμα, θα προβληθούν το ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Πατρώνη, "Με τα μάτια στραμμένα στη στεριά", εμπνευσμένο από το έργο του Νίκου Καββαδία και η ταινία "Ένα τσιγάρο βάρδια", των Αναΐς Κώνστα και Γιάννη Θεοδωρακόπουλου.
Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή για το κοινό έως τις 12 Νοεμβρίου.

Απο:www.in.gr

Εκθεση έργων του Παναγιώτη Τέτση

18 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου
Είκοσι αριστουργήματα του Παναγιώτη Τέτση που προέρχονται από τη συλλογή του Στέφανου Ζαχαριάδη παρουσιάζονται στο Κέντρο Πολιτισμού Τούμπας.
Πρόκειται για λάδια, ακουαρέλες και παστέλ που απεικονίζουν την Αθήνα, την Ύδρα, τη Σίφνο, τις ελληνικές θάλασσες, πρόσωπα, εσωτερικά και νεκρές φύσεις. Έργα αντιπροσωπευτικά της εικαστικής παρουσίας του καλλιτέχνη, που δημιουργήθηκαν από την εποχή του Παρισιού στα 1955 έως τις μέρες μας.
Στα 60 χρόνια της καλλιτεχνικής του δημιουργίας ο Παναγιώτης Τέτσης παραμένει πιστός στην παραστατική ζωγραφική. Με την παλέτα του αναδεικνύει τη δύναμη του ελληνικού φωτός. Κατεξοχήν κολορίστας, διαλύει το περίγραμμα και χτίζει τις φόρμες του με χρώμα. Πρόσωπα, τοπία, αντικείμενα, θέματα οικεία, καθημερινά, αγαπητά στον καλλιτέχνη μεταπλάθονται σε παχιές χρωματικές επιφάνειες, φαινομενικά ελεύθερες, που πολλές φορές φθάνουν στην αφαίρεση, ουσιαστικά όμως δομημένες ώστε η σύνθεση να διέπεται από αρμονία και ισορροπία.

Απο:www.enet.gr

Bραβείο Καλύτερης ταινιας animation στο 12ο Διεθνες Φεστβαλ Κινηματογράφου & Πολιτισμού Πάτρας στον Παναγιώτη Ράππα

Μέσα σε ένα επιτυχημένο και εορταστικό κλίμα έπεσε η αυλαία του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου & Πολιτισμού Πάτρας - «12ο Διεθνές Πανόραμα» το Σάββατο 9 Οκτωβρίου, που διοργάνωσε η Μη Κερδοσκοπική Εταιρία «Διεθνές Πανόραμα Ανεξάρτητων Δημιουργών Φιλμ και Βίντεο» σε συνεργασία με την Συντακτική Επιτροπή του διαδικτυακού περιοδικού «Cineek magazine-online περιοδικό Εναλλακτικού Πολιτισμού» www.cineek.gr από τις 1/10 έως τις 9/10/2010 στην Πάτρα, στο πολυχώρο πολιτισμού «ΙΝΤΕΑΛ».

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ANIMATION

Το βραβείο πήρε ο Παναγιώτης Ράππας για την ταινία «Ένα δέντρο, μια φορά» 

σχετικά ρεπορτάζ εδώ : http://www.independent.gr/vraveia-2010

3ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην Αθήνα

15-17 Οκτωβρίου, από 18.30 Η Αθήνα σε πρώτο πλάνο στο 3o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, που διοργανώνει ο Πολιτισμικός Οργανισμός στο Αμφιθέατρο του Ρ/Σ «Αθήνα 9.84» στην «Τεχνόπολις» στο Γκάζι υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Γιώργου Πουλίδη.
Στόχος του Φεστιβάλ είναι μέσα από το ευαίσθητο βλέμμα των παλαιότερων και νεότερων κινηματογραφιστών να αναδειχθεί το προφίλ μιας σύγχρονης μεγαλούπολης σαν την ΑΘΗΝΑ. Επίσης, να αναδειχθούν πρόσωπα που σηματοδότησαν με το έργο, το ταλέντο και την προσφορά τους τη διαδρομή και το σήμερα της πόλης. Να αναδειχθούν ήχοι, μουσικές και τραγούδια που είναι συνυφασμένα με τη διαδρομή της, αλλά και έχουν σφραγίσει ιδιαίτερες στιγμές των κατοίκων της, αλλά και να αναδείξει μικρές καθημερινές ιστορίες απλών ανθρώπων της πόλης, που συνθέτουν όμως το μωσαϊκό της καθημερινής ζωής των κατοίκων της σημερινής Αθήνας.
Το φεστιβάλ είναι χωρισμένο σε τρείς θεματικές ενότητες: «Πρόσωπα της πόλης», «Ένα τραγούδι για την πόλη», «Αθήνα η πόλη μου» και θα κλείσει με την προβολή της ταινίας «Ακαδημίας Πλάτωνος Ντοκ» της Ομάδας Ντοκιμαντέρ του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προβολή, μετά από πολλά χρόνια, της ταινίας ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Μεγάλος Ερωτικός», που ζωντανεύει με μοναδικό τρόπο τις ερμηνείες της Φλέρης Νταντωνάκη και του Δημήτρη Ψαριανού της ομώνυμης συλλογής τραγουδιών, αλλά και η ταινία του Λάκη Παπαστάθη «Κάρολος Κουν», που ζωντανεύει την παρουσία του μεγάλου δασκάλου. Το φεστιβάλ θα κλείσει με την προβολή της ταινίας «Ακαδημία Πλάτωνος Ντοκ» της Κινηματογραφικής Ομάδας Ντοκιμαντέρ του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων.
Την καλλιτεχνική επιμέλεια του φεστιβάλ έχει ο Γιώργος Πουλίδης, διευθυντής φωτογραφίας - παραγωγός και υπεύθυνος του Προγράμματος Λαϊκής Επιμόρφωσης του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων «Κοντά στο Μαγικό Κόσμο του Σινεμά».

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου
ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Τη μέρα αυτή θα προβληθούν ταινίες, οι οποίες είναι πορτραίτα προσώπων που διαμόρφωσαν, κατέγραψαν ή προσέφεραν στην πόλη και θα λέγαμε ότι ως ένα βαθμό αποτελούν και τη συνείδησή της. Μεταξύ άλλων θα προβληθεί η ταινία «Αθήνα- Kική Δημουλά» του Γιάννη Σμαραγδή, αλλά και οι ταινίες «Κάρολος Κουν» του Λάκη Παπαστάθη και «Μάνος- Χατζιδάκις - Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» του Δημήτρη Βερνίκου.

Σάββατο 16 Οκτωβρίου
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗN ΠΟΛΗ
Τη δεύτερη μέρα θα προβληθούν ταινίες που μιλούν για την πόλη μέσα από τις μουσικές και τα τραγούδια που σημάδεψαν τις ζωές και τις ιδιαίτερες στιγμές των Αθηναίων, αλλά επίσης διαμόρφωσαν κοινωνικά κινήματα, συνήθειες και τάσεις ως σήμερα. Θα προβληθεί η ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Μεγάλος Ερωτικός», που εικονογραφεί τις δέκα ερωτικές συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους μεγάλων Ελλήνων ποιητών, όπως η Σαπφώ, ο Ελύτης, η Μυρτιώτισσα, ο Σαραντάρης, ο Καβάφης, ενώ τραγουδούν η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Δημήτρης Ψαριανός. Επίσης, η ταινία του Αντώνη Μποσκοϊτη «Ζωντανοί στο κύτταρο - Σκηνές Ροκ» σχετικά με το άτυπο ελληνικό Woodstock και η ταινία «ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ» των Τίμωνα Τουλμάση και Ηρώς Σιαφλιάκη, η οποία είναι σχετική με το ρεμπέτικο σαν ζώσα πραγματικότητα στη σημερινή Αθήνα.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου

ΑΘΗΝΑ Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ
Το φεστιβάλ θα κλείσει με την προβολή ταινιών νεότερων δημιουργών που ασχολούνται με ανθρώπους της Πόλης, ανθρώπους καθημερινούς. Πορτραίτα ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που αποτελούν μια απόπειρα ανθρωπογεωγραφίας της σημερινής πόλης. Θα προβληθούν μεταξύ άλλων η ταινία της Εύας Στεφανή «Τι ώρα είναι;», η «Οδός Σφακτηρίας» της Μαριάννας Οικονόμου, που ασχολείται με τους κατοίκους ενός μικρού δρόμου του Κεραμεικού, αλλά και η ταινία «12 το βράδυ 6 το πρωί» της Καλλιόπης Λεγάκη, που ασχολείται με τους καθημερινούς ανθρώπους της Πόλης, οι οποίοι παλεύουν για τον επιούσιο στη νυκτερινή Αθήνα.
Θα προβληθεί επίσης, σε πρώτη προβολή η ταινία της Κινηματογραφικής Ομάδας Ντοκιμαντέρ του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων «ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΝΤΟΚ», που είναι η αποτύπωση μιας ιδιότυπης εκπαιδευτικής κοινότητας που δραστηριοποιείται γύρω από τον Αρχαιολογικό χώρο της σημερινής ομώνυμης περιοχής.

Το πρόγραμμα:
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου, ώρα 18:30
ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη του Βασίλη Λουλέ
Μια ιστορία χιλιάδες φωτογραφίες – Αρχείο Πουλίδη Του Δημήτρη Δημογεροντάκη
Αθήνα-Κική Δημουλά του Γιάννη Σμαραγδή
Κάρολος Κουν του Λάκη Παπασταθή
Μ. Χατζιδάκις «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» του Δημήτρη Βερνίκου

Σάββατο 16 Οκτωβρίου, ώρα 18:30
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Περιπλανώμενες νότες 50΄ της Αγγελικής Γιαννακοπούλου
Ζωντανοί στο κύτταρο-Σκηνές Ροκ 65΄ του Αντώνη Μποσκοΐτη
Δρόμοι του Ρεμπέτικου των Τίμωνα Τουλμάση και Ηρώς Σιαφλάκη 66΄
Μεγάλος Ερωτικός 74΄ του Παντελή Βούλγαρη

Κυριακή 17 Οκτωβρίου, ώρα 18:30
ΑΘΗΝΑ Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ
Ιούνης με Σεπτέμβρη 36΄ της Ειρήνης Ζευγώλη
12 το βράδυ 6 το πρωί 50΄ της Καλλιόπης Λεγάκη
Οδός Σφακτηρίας 52΄ της Μαριάννας Οικονόμου
Τι ώρα είναι; 26΄ της Έυας Στεφανή
Ακαδημία Πλάτωνος Ντοκ 35΄ της Ομάδας Ντοκιμαντέρ 2010 του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων
Απο: www.enet.gr

«Χαμένο» έργο του Βιβάλντι βρέθηκε στη Σκωτία

Τμήμα της παρτιτούρας   (Φωτογραφία:  Reuters

Copyright Reuters

Reuters content is the intellectual property of Reuters Limited. Any copying, republication or redistribution of Reuters content, including by caching, framing or similar means, is expressly prohibited without the prior written consent of Reuters. Reuters shall not be liable for any errors or delays in content, or for any actions taken in reliance thereon. Reuters, Reuters Logo and the Sphere Logo are trademarks and registered trademarks of the Reuters Group of companies around the world. For additional information on Reuters photographic services, please visit the web site at
http://pictures.reuters.com

)

Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

Ανάμεσα στα χιλιάδες έγγραφα των Κρατικών Αρχείων της Σκωτίας βρέθηκε η παρτιτούρα για ένα από τα τέσσερα «χαμένα» κονσέρτα του Αντόνιο Βιβάλντι, για το κονσέρτο για φλάουτο Il Gran Mogol.

Σύμφωνα με το BBC, η παρτιτούρα εντοπίστηκε ανάμεσα στα έγγραφα της οικογένειας του Μαρκησίου του Λόθιαν από τον Άντριου Γούλεϊ, ερευνητή του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον.

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του έργου θα γίνει στο συναυλιακό κέντρο τού Περθ, τον Ιανουάριο του 2011.

To έργο ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο. Έλειπε μόνο ένα μέρος του, για το δεύτερο βιολί, που συμπληρώθηκε με ένα κομμάτι από άλλο κονσέρτο του Βιβάλντι, το οποίο θεωρείται διασκευή του Il Gran Mogol.

Η υπουργός Πολιτισμού της Σκωτίας Φιόνα Χίσλοπ έκανε λόγο για αξιοσημείωτη ανακάλυψη.

«Καθώς δεν υπάρχουν αναφορές ότι το έργο έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν, χαιρετίζω το γεγονός ότι η πρεμιέρα του θα γίνει στη Σκωτία» δήλωσε η Χίσλοπ.

«Χαμένα» παραμένουν άλλα τρία κονσέρτα που συνέθεσε ο σπουδαίος Ιταλός μουσικός. Πρόκειται για τα έργα «La Francia», «La Spagna» και «L'Inghilterro».

Απο: www.in.gr

Στον Mario Vargas Llosa το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2010

Στον γνωστό συγγραφέα Μάριο Βάργκας Γιόσα, από το Περού, απονέμεται το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας 2010, όπως ανακοίνωσε από τη Στοκχόλμη η Σουηδική Ακαδημία.

Ο Βάργκας Γιόσα είναι ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους και δοκιμιογράφους της Λατινικής Αμερικής, όπως και ένας από τους πιο διακεκριμένους συγγραφείς της γενιάς του.
Ο Βάργκας Γιόσα έγινε γνωστός στη δεκαετία του 1960 με μυθιστορήματα όπως τα La ciudad y los perros (Η πόλη και οι σκύλοι) (1963), La casa verde (Το πράσινο σπίτι) (1965), και το μνημειώδες Conversación en La Catedral (Συζήτηση στον Καθεδρικό ναό) (1969). Σήμερα παραμένει πολυγραφότατος σε μια ευρεία γκάμα λογοτεχνικών ειδών και στη δημοσιογραφία. Το λογοτεχνικό του έργο περιλαμβάνει κωμωδίες, αστυνομικά, ιστορικά και πολιτικά μυθιστορήματα. Πολλά από αυτά, όπως το Pantaleón y las visitadoras (Ο Πανταλέων και οι επισκέπτες (1973) και το La tía Julia y el escribidor (Η θεία Χούλια και ο σεναριογράφος) (1977), διασκευάστηκαν και μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο.
Όπως και άλλοι λατινοαμερικάνοι συγγραφείς, ο Βάργκας Γιόσα υπήρξε πολιτικά ενεργός στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας του. Ήταν υποψήφιος πρόεδρος του Περού το 1990 με το κεντροδεξιό κόμμα Δημοκρατικό Μέτωπο (FREDEMO).

Aπο: www.tvxs.gr

Ο Γιάννης Γαϊτης και τα μοναχικά ανθρωπάκια (ναι, αυτά στο σταθμό Λαρίσης του μετρό!)

        

“Ανθρώπινα Τοπία” (“Σύναξη”), λάδι σε μουσαμά, 1977

«Θέλω πάρα πολύ να εξηγήσω τη δουλειά μου [...] υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να κάνουν αυτήν τη δουλειά [...] αλλά εγώ νομίζω έχω πιο πολύ δικαίωμα να μιλήσω για τα Ανθρωπάκια, αυτά τα οποία είναι ξύλινα βέβαια, αλλά αληθινά Ανθρωπάκια. Δηλαδή είναι τα Ανθρωπάκια τού σήμερα, είναι το κατεστημένο και το ίδιο το Ανθρωπάκι αυτό αντιδρά στο κατεστημένο.

Οι άνθρωποι, τα Ανθρωπάκια που λέω, το κατεστημένο, έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά [...] γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: Φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εγώ εκτός απ’ αυτήν τη μαρτυρία». ?«Μονόγραμμα» ΕΡΤ2, Γιάννης Γαΐτης, Νοέμβριος 1984 

      
Μαθητής του Κωνσταντίνο Παρθένη και Ιωάννη Φιλιππότη στην ΑΣΚΤ (1942-1944) και με συμφοιτητές τον Τέτση, τον Μιγάδη, τον Δανιήλ, τον Μολφέση και τον στενό του φίλο Γιάννη Μαλτέζο, ο Γιάννης Γαΐτης με καταγωγή απο την Τήνο, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923 και πέθανε το 1984, έξι μόλις μέρες μετά τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης του έργου του, στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών.  Ανήκοντας στη γενιά που έτρεχε με λαχτάρα στο νεοσύστατο τότε θέατρο του Καρόλου Κούν, ο νεαρός Γαϊτης κάνει την πρώτη του έκθεση το 1944 όπου οι μετα-ιμπρεσιονιστικές επιρροές ήταν εμφανείς. Στον Εμφύλιο λόγω πολιτικών πεποιθήσεων κρύβεται για ένα διάστημα στο σπίτι του θείου του στην Κηφισιά (στην κατοχή έγραφε συνθήματα σε τοίχους και συμμετχείχε και στην ΕΠΟΝ). Επί 3 συνεχόμενες χρονιές εκθέτει στον λογοτεχνικό όμιλο Παρνασσός, ώσπου το 1947, οι 34 πίνακές του σαφώς επηρεασμένοι από τον κυβισμό και τον υπερρεαλισμό δημιουργούν μεγάλο σκάνδαλο και την καθολική απόρριψη του κοινού.

Η κηδεία του Τσε Γκεβάρα (μεταμόρφωση) λάδι σε μουσαμά 1968

 Στην Ελλάδα,  ως πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης στην Αθήνα των δεκαετιών ’40 και ’50 δεν έτυχε θερμής υποδοχής. Όντας ανάμεσα σε αυτούς τους Έλληνες καλλιτέχνες που δεν θέλησαν να μπουν στο παιχνίδι του συγκερασμού της μοντέρνας τέχνης με την ελληνική παράδοση, τον θεωρούσαν τρελό. Ένας πολύ γνωστός άνθρωπος της τέχνης μάλιστα, έγραψε ότι η «σπληναντερογραφία του κ. Γαΐτη είναι για μένα κινέζικα». Από τους λίγους που τον στηρίζουν είναι ο Οδυσσέας Ελύτης μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής.

"Λαθραναγνώστες" κατασκευή από ζωγραφισμένο ξύλο, 1969

   Το 1954 φεύγει για Παρίσι (γράφοντας στους φίλους «Στην Ελλάδα ήμουν είκοσι χρόνια μπροστά, εδώ είμαι είκοσι χρόνια πίσω») όπου και θα μείνει μέχρι το 1974.  Στην πόλη του φωτός, παρακολουθεί μαθήματα στην Académie de la Grande Chaumiére και πειραματίζεται με ποικίλλα εικαστικά ρεύματα της εποχής,  όπως ο αφηρημένος εξπρεσσιονισμός, ο σουρεαλισμός και ο κυβισμός. Ο Γάλλος κριτικός Ζακ Υστ, έγραφε: «Με τον Γαΐτη, όπως στον Βαν Γκογκ τα πράγματα έχουν ένα νόημα βασανιστικό και όπως στον Πικάσο και τους σουρεαλιστές παραμορφώνονται έτσι που με το να γίνονται παράξενα μας αγγίζουν περισσότερο».
Συναναστρέφεται τους Μαλτέζο, Κεσσανλή, Τσόκλη και Τσίγκο, όπου ο τελευταίος τον επηρέασε με την άμορφη ζωγραφική του για ένα διάστημα. Σιγά σιγά ο Γαΐτης έφυγε από την επιρροή του και στράφηκε σταδιακά στον γεωμετρικό κόσμο του και το 1967 στο έργο του “Μια ιστορία” πρωταγωνιστεί το ανώνυμο ανθρωπάκι, με το οποίο καθιερώνεται γνωστός στο ευρύ κοινό. Συμπιεσμένα σε σαρδελοκούτια, καθισμένα σε καρέκλες, άλλoτε να εμφανίζονται σε ανώνυμα πλήθη, σε κηδείες, διαλέξεις, ποδοσφαιρικούς αγώνες, ομοιόμορφα και ανώνυμα, τα ανθρωπάκια του Γαϊτη εκφράζουν την υπαρξιακή μοναξιά των ανθρώπων που οφείλεται στον καταναλωτισμό και τη μαζικοποίηση της σύγχρονης κοινωνίας.
    
Στα έργα της πρώιμης περιόδου του, τα «ανθρωπάκια» είναι σαν να φορούν ενα σιδερένιο προσωπείο, πίσω από τα κάγκελα του οποίου τα βλέμματά τους φαίνονται στριμωγμένα και ανήσυχα. Αργότερα θέλοντας να κάνει μια κριτική στη σκοτεινή πολιτική σκηνή της Ελλάδας του ’60, το σύμβολο περνά στην τελική φάση σύνθεσης της στερεότυπης μορφής του. Αποκτά γραβάτα και καπελάκι μελόν, ενώ στην έκφρασή του προστίθεται η πίκρα μιας προαναγγελόμενης ολοκληρωτικής απομόνωσης και μια κόπωση από την αναμονή για κάτι που τελικά δεν πρόκειται να συμβεί. Στην τελική τους φάση τα «ανθρωπάκια» γίνονται πιο αινιγματικά.

"Αυτοκινητόδρομος", 1979

Ο ίδιος δηλώνει χαρακτηριστικά…«Σήμερα κάνω το ανθρωπάκι. Δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω, γιατί το ανθρωπάκι με αντιπροσωπεύει απόλυτα… Τώρα, αν αυτά τα έργα μου αρέσουν ή δεν αρέσουν, αυτό είναι άλλη παράγραφος. Γιατί ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ανθρωπάκι. Γιατί σου λέει: εγώ δεν είμαι αυτός…Και όμως είναι».
Ο Γαΐτης επηρεάστηκε επίσης κι απο τον υπερρεαλισμό και την pop art. Στο απόγειο της δόξας του, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έκανε εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Οι ατομικές του εκθέσεις είναι 92, οι ομαδικές φτάνουν τις 93 και οι διεθνείς συμμετοχές τις 38. Το σύνολο των έργων του είναι περίπου 4.000, τα οποία υπάρχουν σε μουσεία της Ευρώπης, της Β. και Ν. Αμερικής, της Ιαπωνίας, της Κύπρου, του Ισραήλ, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές.

"Γιομιστά κεφάλια", 1969

 Ημερομηνίες – Σταθμοί  1923: Γεννιέται στην Αθήνα.
1944: Συμμετέχει στην Αντίσταση και οργανώνει στο σπίτι του την πρώτη ατομική έκθεση.
1942-48: Σπουδάζει στη Σχολή Καλών Τεχνών.
1947: Έκθεσή του στον «Παρνασσό» προκαλεί σκάνδαλο. Δηλώνει τρελός για να απαλλαγεί από τον στρατό και εγκλείεται στο στρατιωτικό ψυχιατρείο.
1949: Αποφασίζει με τον Αλέκο Κοντόπουλο να δημιουργήσουν την ομάδα «Ακραίοι», δημοσιεύοντας και μανιφέστο

1953: Συμμετέχει στην Μπιενάλε του Sao Paulo. 

1954: Παντρεύεται τη γλύπτρια Γαβριέλα Σίμωσι και εγκαθίστανται στο Παρίσι.
1957: Πρώτη ατομική έκθεση στο Παρίσι- η καθιέρωση.
1967-8: Καθιερώνει το ανθρωπάκι του και επιστρέφει στην Ελλάδα. 1972: Χτίζει ένα σπίτιγλυπτό στην Ίο.
1973: «Η κηδεία της ζωγραφικής», έργο που παραπέμπει στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
1984: Πεθαίνει, έξι ημέρες μετά τα εγκαίνια αναδρομικής έκθεσής του στην Εθνική Πινακοθήκη.

"Η διάλεξη", κατασκευή από ζωγραφισμένο ξύλο, 1973

 

 ”Άγγελοι”, 1983

"Στη γραμμή", 1979

  

Σαρδελοκούτι ("Κονσερβοποίηση"), κατασκευή από ξύλο και μέταλλο ζωγραφισμένο, 1971

"Η Ακρόπολη" 1979-1980

Απο: http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com

Έρχεται το 23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου

Tο 23o Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου διεξάγεται για μία ακόμα χρονιά στην Αθήνα από τις 21 μέχρι τις 31 Οκτωβρίου 2010, με το γνωστό του κινηματογραφικό πλουραλισμό να καλύπτει όλα τα γούστα.

Της Τζένης Τσιροπούλου
Ο κεντρικός κορμός του Πανοράματος, όπως κάθε χρόνο, θα είναι αφιερωμένος σε ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, με το καθιερωμένο Διαγωνιστικό Τμήμα με τις 10 ευρωπαϊκές πρεμιέρες, να αποτελεί και φέτος αναπόσπαστο κομμάτι του φεστιβάλ. Τα βραβεία του Διαγωνιστικού Τμήματος απονέμονται από τη Διεθνή Επιτροπή, την οποία απαρτίζουν καταξιωμένα πρόσωπα του χώρου, και από επιτροπή από μέλη της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).
Ειδική πρεμιέρα του φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί τη βραδιά της 20ης Οκτωβρίου, με την πολυαναμενόμενη ταινία "Μαχαιροβγάλτης" του Γιάννη Οικονομίδη, η οποία θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις 4 Νοέμβρη.
Η επίσημη έναρξη του διεθνούς τμήματος του 23ου Πανοράματος θα γίνει το βράδυ της 21ης Οκτωβρίου, με τη βραβευμένη τουρκική ταινία "Μέλι" του Σεμίχ Καπλάνογλου –Χρυσή 'Αρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2010.
Πλούσιο θα είναι φέτος το τμήμα «Η Διεθνής Εικόνα σε Πρώτη Προβολή», με ταινίες από Ευρώπη αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Ανάμεσα στις νέες ταινίες και δυο από τις πιο σημαντικές ταινίες του φετινού φεστιβάλ των Καννών:
Εγκεκριμένο Αντίγραφο (Certified Copy /Copie conforme) του Αμπάς Κιαροστάμι, με μια εξαιρετική ερμηνεία από τη Ζιλιέτ Μπινός και Chantrapas του Οτάρ Ιοσελιάνι.
Σε πρώτη προβολή θα δούμε, επίσης, τη νέα ταινία του Κώστα Ζάππα "Η Ανταρσία της Κόκκινης Μαρίας", η οποία συμμετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα της διοργάνωσης.
Πολλά αφιερώματα σε σκηνοθέτες, θεματικές ενότητες και προβολή βωβής ταινίας, με συνοδεία μουσικής έρχονται να εμπλουτίσουν το πρόγραμμα του Πανοράματος.
Ο Ελληνικός κινηματογράφος της δεκαετίας του ΄80 θα έχει την τιμητική του με ένα εκτενές αφιέρωμα αλλά και το ιταλικό σπαγγέτι γουέστερν, με την προβολή δέκα ταινιών του συγκεκριμένου είδους.
Μεγάλου Μήκους Αφιέρωμα στον Σάμιουελ Φούλερ
«Το σινεμά είναι πεδίο μάχης. Αγάπη, μίσος, βία, δράση, θάνατος...Σε μία λέξη, συναίσθημα».
Αυτή τη χρονιά, το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον πρωτεργάτη του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, τον Σάμιουελ Φούλερ. Δημιουργός εξαιρετικά παραγωγικός, έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς σκηνοθετών όπως ο Τζιμ Τζάρμους, ο Κουεντίν Ταραντίνο και ο Μάρτιν Σκορσέζε. Το 23ο Πανόραμα τον τιμά με την προβολή πέντε από τις πρώτες ταινίες του, δίνοντας για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με το σπουδαίο έργο του. Οι ταινίες του αφιερώματος είναι: "I Shot Jesse James" (1949), "The Baron of Arizona" (1950), "The Street Helmet" (1951), "White Dog" (1982), καθώς και δύο σε δικό του σενάριο, το "Shockproof" (1949) και το "Scandal Sheet" (1952), βασισμένο στο μυθιστόρημα "Τhe Dark Page".
Λίγα λόγια για τον Μεγάλο Άγνωστο
Γεννημένος το 1912, δουλεύει από 12 χρονών ως παιδί για όλες τις δουλειές σε εφημερίδες και στα 17 του αναλαμβάνει το αστυνομικό ρεπορτάζ. Καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με ιστορίες βίας, αίματος, πάθους και εκδίκησης. Όταν αργότερα πολεμά στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθορίζεται τόσο ως άνθρωπος ως και δημιουργός.
Οι πρώτες ταινίες του, γυρισμένες με ελάχιστα χρήματα και σε σύντομα χρονικά διαστήματα, δίνουν το στίγμα ενός δημιουργού που δεν χαρίζεται. Στο «I Shot Jesse James», αποδομεί το ρομαντισμό και την παρανομία, στο «The Baron of Arizona» στήνει ένα εξαιρετικό πορτρέτο μεγαλομανίας και διαφθοράς μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου, ενώ το «The Street Helmet» αποτελεί ίσως το πρώτο αριστούργημά του και την πρώτη του πολεμική ταινία. Το «White Dog» φέρνει σε πρώτο πλάνο ένα σκυλί εκπαιδευμένο να επιτίθεται και να σκοτώνει μαύρους. Ένα καυστικό σχόλιο στο ρατσισμό, που έμεινε θαμμένο για σχεδόν 25 χρόνια, ως θύμα μιας βιομηχανίας και μιας κοινωνίας που αρνούνται να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια.
Απογοητευμένος από την Αμερική αλλά και ασυμβίβαστος μετακομίζει στη Γαλλία. Ακόμα και μετά το θάνατό του, το 1997, συνέχισε να αποτελεί πηγή έμπνευσης για το αμερικάνικο σινεμά και τις νέες γενιές σκηνοθετών.

Απο: www.tvxs.gr