από: hydranews.gr
Με αφορμή την έκθεση ‘’Art goes…to Islands-Papagalos Hydra’’, όπου η σκηνοθέτης με μακρά και σημαντική πορεία στο χώρο του ντοκιμαντέρ κα. Γκαίη Αγγελή, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τα συστηματικά με τα εικαστικά, συμμετέχει με το έργο – εγκατάσταση ‘’Ποιο είναι το νόημα;’’, ξαναθυμόμαστε την Ύδρα του Κινηματογράφου και του παρελθόντος… και ατενίζουμε μέσα από την τέχνη… τις προοπτικές της Ύδρας του μέλλοντος…
Της Έφης Μιχάλαρου – Φωτο. Αρχείο Γκαίης Αγγελή
κα.
Αγγελή, γνωρίζουμε ότι η σχέση σας με την Ύδρα, είναι στενή και
ξεκινάει από το παρελθόν. Θα θέλατε να μας θυμίσετε πότε πρώτο ήρθατε
στο νησί και πως ήταν εκείνη την εποχή;
Η Ύδρα είναι το σπίτι μου. Για πρώτη φορά ήρθα πολύ μικρή με την μητέρα μου -είχε μιά μακρινή συγγένεια με το νησί. Εκείνο το διάστημα γυριζόταν η «ΦΑΙΔΡΑ» με την Μελίνα Μερκούρη και τους Τόνυ Πέρκινς και Ράφ Βαλόνε.
Ύδρα & Κινηματογράφος. Μόλις τελείωσε η εποχή της αίγλης με το «Παιδί και το Δελφίνι» και ήταν τα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα» του Ζύλ Ντασσέν μέ την Μελίνα. Θα θέλατε να μας διηγηθείτε τις μνήμες και τις εντυπώσεις σας, για ξαναθυμηθούν οι μεγαλύτεροι και να μάθουν οι νεότεροι;
Θυμάμαι την Μελίνα να στεγνώνει τα μαλλιά της στα καθίσματα της Λαγουδέρας, δηλαδή εδώ στον Παπαγάλο. Τον Τόνυ Περκινς να βολτάρει πάνω κάτω με κάτι υπέροχα λεπτά πουλόβερ και τον Ράφ Βαλόνε να μας κοιτάει με εκείνα τα υπέροχα μπλέ μάτια του….Η πρώτη σχέση μου με γύρισμα στον Κινηματογράφο…
Ρίτα Λυμπεράκη-Μαργαρίτα Καραπάνου σας συνέδεε μία μεγάλη φιλία, πείτε μας λίγο για την Ύδρα των καλλιτεχνών.
Η Μαργαριτούλα έφυγε άδικα. Περνάγαμε ώρες στίς ταράτσες μας συζητώντας και γελώντας.Τα σπίτια μας είναι πολύ κοντά. Ευτυχώς έχω μαγνητοφωνήσει κάποιες συζητήσεις μας για σχέδια σεναρίων που δυστυχώς δεν έγιναν ποτέ ταινίες. Είτε γιατί εγώ έκανα κάτι άλλο, είτε γιατί η Μαργαρίτα δεν μπορούσε λόγω της ασθένειας της. Ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη φορά για την Μαργαρίτα μας … Είναι κάτι που ακόμα με στενοχωρεί πολύ. Στην Ύδρα είχα την τύχη να γνωρίσω σπουδαίους καλλιτέχνες.
Ξεκινώ από τον Leonard Cohen. Την γειτόνισσα μου και μεγαλύτερη Ελληνίδα χαράκτρια Ρένα Τζολάκη (ζει μεταξύ Παρισιού και Αθήνας). Την Νίκη Καναγκίνη, την Βάσω Κυριάκη, τον Κώστα Τσόκλη, το ζεύγος Ν. Παπαδάκη-Βερναδάκη, τον Χρίστο Καρά, τον Δημήτρη Κασούμη, τον Γιάννη Κουνέλλη , τον Brice Marden… Και βέβαια τον Υδραίο μας, Παναγιώτη Τέτση.
Με αφορμή την έκθεση ‘’Art goes…to Islands Papagalos-Hydra’’, συνεργαζόμαστε για μία ακόμη φορά. Πρώτο συναντηθήκαμε το 1993, με αφορμή το αφιέρωμα που έκανα στην Ύδρα, για το Ένθετο ‘’7 Ημέρες’’ και την Εφημερίδα Καθημερινή και εσείς είχατε ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ ‘’Ύδρα’’, αλλά και αργότερα στη Γαλλο-Γερμανική παραγωγή που κάνατε για το Arte σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ, έχετε στο ενεργητικό σας 30 ταινίες εκ των οποίων οι περισσότερες ντοκιμαντέρ, γιατί επιλέξατε αυτό το χώρο;
Νομίζω ότι στον Κινηματογράφο με ώθησε η ανάγκη να διαμαρτυρηθώ -ήταν η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης και της άνθησης τού φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα- αλλά και να εκφραστώ. Ασχολήθηκα με κοινωνικά αλλά και με πολλά γυναικεία θέματα όπως ντοκιμαντέρ για διαζύγιο, προίκα, εξουσία κ.α. Γυναικεία πορτραίτα ποιητριών και συγγραφέων – Μέλπω Αξιώτη, Μαρία Πολυδούρη, Γαλάτεια Καζαντζάκη… Κυρίως όμως με ενδιέφερε -και ακόμα με απασχολεί- η μορφοποίηση ιδεών (« Μοίρα» μεγάλου μήκους ,35mm, χρώμα ,1991).
Ποια ανάγκη σας ώθησε να περάσατε από τον Κινηματογράφο στα Εικαστικά και μάλιστα στη Ζωγραφική και τις Εγκαταστάσεις και όχι στη Φωτογραφία, όπως κανείς θα το θεωρούσε λογικότερο, μια και ο Κινηματογράφος με τη Φωτογραφία γειτνιάζουν;
Όλες οι μορφές τέχνης συνδέονται. «Συγγένειες» υπάρχουν. Άλλωστε και ο Κινηματογράφος, δεν ονομάστηκε τυχαία « έβδομη τέχνη»… Πάντα επεδίωξα συνέργειες και πειραματιζόμουν με πολλές μορφές τέχνης. Όχι μόνο με τα εικαστικά και την ζωγραφική, αλλά και την φωτογραφία. Η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, το «Μοναστηρακι», έγινε από φωτογραφίες πού τραβούσα καιρό … Τις άπλωνα στην ταράτσα της Ύδρας και έφτιαχνα συνθέσεις… Με ρωτάνε συχνά «γιατί από τον κινηματογράφο στην ζωγραφική;» Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν άφησα τον κινηματογράφο. Έχω αρκετά σχέδια τα οποία, αφορούν, κυρίως αρνητικά φιλμ τα οποία βρίσκονται ημιτελή και με περιμένουν… Θεωρώ ότι είμαστε αυτό που κάνουμε. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ να φτιάχνω… Γενικά δεν μου αρέσει να κάθομαι …
Εκτός από την μεταξύ μας καλή συνεργασία που συνεχίζεται στο χρόνο… και το χώρο του Papagalou, που στεγάζονταν η πρώτη Λαγουδέρα, τι άλλο σας άρεσε στη συγκεκριμένη έκθεση και σας έπεισε να συμμετέχετε με το έργο-εγκατάσταση ‘’Ποιο είναι το νόημα;’’
Η ιδέα να εκθέτω μαζί με νέους και πολύ καλούς καλλιτέχνες. Η ανάγκη να επικοινωνήσω με παλιούς φίλους και να αποκτήσω καινούργιους. Η ιδέα μου φάνηκε αρκετά αντισυμβατική Όμως, κυρίως, νομίζω ότι μετέχω στην έκθεση γιατί δεν μπορώ να «κάτσω στα αυγά» μου….
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το συγκεκριμένο έργο;
Νομίζω ότι όποιος το βλέπει έχει την ελευθερία να αναρωτηθεί και, ίσως, να προβληματιστεί. Δεν θα ήθελα να καθοδηγήσω κανέναν.
Πιστεύετε ότι εμμονές του καλλιτέχνη, που είναι και το εφαλτήριο καλλιτεχνικής δημιουργίας στα Εικαστικά διαφέρουν από τον Κινηματογράφο;
Οι εμμονές έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό κόσμο του κάθε καλλιτέχνη και διαμορφώνονται ανάλογα με τον τρόπο έκφρασης που χρησιμοποιεί, είτε είναι Κινηματογράφος, είτε Εικαστικά. Έχω την εντύπωση ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο- πολύ κρύβουμε έναν καλλιτέχνη μέσα μας. Το θέμα είναι πόσο μας επιτρέπει η ενήλικη ζωή μας να παίξουμε σαν παιδιά… Και πόσο κατανοούμε ότι τέχνη χωρίς τεχνική δεν υπάρχει, παρά μόνον με σπουδές, αλλά και με καθημερινή τριβή.
Τι έχει αλλάξει στην Ύδρα όλα αυτά τα χρόνια; Τι πρέπει να συμβεί ώστε να αποκτήσει, ξανά ένα κομμάτι από την ζωντάνια και τον δυναμισμό του παρελθόντος; Μία Biennale Τέχνης, όπως στην Μύκονο, αφού εδώ υπάρχει οργασμός εικαστικών και μάλιστα πολύ υψηλού επιπέδου, ένα Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ, ή μία άλλου τύπου κοινωνική και πολιτιστική πολιτική;
Νομίζω ότι κάποια στιγμή όταν τα πράγματα ωριμάσουν ακόμη περισσότερο, θα δημιουργηθεί ένα είδος πολυφεστιβάλ που στους κόλπους του, θα γίνονται μουσικές, θεατρικές, εικαστικές, χορευτικές και κινηματογραφικές εκδηλώσεις. Προς θεού, χωρίς κρατικό «καπέλωμα» και κυρίως, χωρίς «καπελώματα» από έναν χορηγό. Έχουμε ανάγκη από χορηγούς και συνεργασίες μεταξύ των καλλιτεχνών…Το παρελθόν χρησιμεύει για να παίρνουμε μαθήματα για το μέλλον αλλά κυρίως για να μπορούμε να ζήσουμε το παρόν… Κάθε χρόνο, το νησί απλώνεται. Ευτυχώς το αρχιτεκτονικό τοπίο έχει διατηρηθεί σε μεγάλο βαθμό. Νομίζω ότι όλοι έχουμε κατανοήσει πια ότι σ’ αυτό έχει συμβάλλει καθοριστικά η απουσία αυτοκινήτων… Θα πρότεινα μάλιστα τα λιγοστά οχήματα που υπάρχουν (ασθενοφόρο, πυροσβεστικό,κτλ) να στεγάζονται σε κατάλληλο χώρο ώστε να μην είναι σε κοινή θέα. Η Κινηματογραφική Λέσχη είναι ένας πολύ θετικός πόλος έλξης νέων. Το φροντιστήριο αγγλικών «Υδραγωγή» του Σωτήρη Ηλιάδη, που προσφέρει γνώση ποιότητας στα παιδιά του νησιού, αλλά και οι εκθέσεις που οργανώνει ο επικοινωνιακός Δημήτρης Αντωνίτσης στο Σαχτούρειο Σχολείο.
Θεωρείτε ότι ο νέος Δήμαρχος που είναι και νέος ηλικιακά με πολύ καλές σπουδές θα μπορέσει να ξαναδώσει ζωή στο νησί;
Το νησί έχει ζωή. Το αιτούμενο είναι η ζωή να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερη. Σ’ αυτό πρέπει να βοηθάμε όλοι και να μην τα περιμένουμε όλα από τις Αρχές του τόπου.
Η Ύδρα είναι το σπίτι μου. Για πρώτη φορά ήρθα πολύ μικρή με την μητέρα μου -είχε μιά μακρινή συγγένεια με το νησί. Εκείνο το διάστημα γυριζόταν η «ΦΑΙΔΡΑ» με την Μελίνα Μερκούρη και τους Τόνυ Πέρκινς και Ράφ Βαλόνε.
Ύδρα & Κινηματογράφος. Μόλις τελείωσε η εποχή της αίγλης με το «Παιδί και το Δελφίνι» και ήταν τα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα» του Ζύλ Ντασσέν μέ την Μελίνα. Θα θέλατε να μας διηγηθείτε τις μνήμες και τις εντυπώσεις σας, για ξαναθυμηθούν οι μεγαλύτεροι και να μάθουν οι νεότεροι;
Θυμάμαι την Μελίνα να στεγνώνει τα μαλλιά της στα καθίσματα της Λαγουδέρας, δηλαδή εδώ στον Παπαγάλο. Τον Τόνυ Περκινς να βολτάρει πάνω κάτω με κάτι υπέροχα λεπτά πουλόβερ και τον Ράφ Βαλόνε να μας κοιτάει με εκείνα τα υπέροχα μπλέ μάτια του….Η πρώτη σχέση μου με γύρισμα στον Κινηματογράφο…
Ρίτα Λυμπεράκη-Μαργαρίτα Καραπάνου σας συνέδεε μία μεγάλη φιλία, πείτε μας λίγο για την Ύδρα των καλλιτεχνών.
Η Μαργαριτούλα έφυγε άδικα. Περνάγαμε ώρες στίς ταράτσες μας συζητώντας και γελώντας.Τα σπίτια μας είναι πολύ κοντά. Ευτυχώς έχω μαγνητοφωνήσει κάποιες συζητήσεις μας για σχέδια σεναρίων που δυστυχώς δεν έγιναν ποτέ ταινίες. Είτε γιατί εγώ έκανα κάτι άλλο, είτε γιατί η Μαργαρίτα δεν μπορούσε λόγω της ασθένειας της. Ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη φορά για την Μαργαρίτα μας … Είναι κάτι που ακόμα με στενοχωρεί πολύ. Στην Ύδρα είχα την τύχη να γνωρίσω σπουδαίους καλλιτέχνες.
Ξεκινώ από τον Leonard Cohen. Την γειτόνισσα μου και μεγαλύτερη Ελληνίδα χαράκτρια Ρένα Τζολάκη (ζει μεταξύ Παρισιού και Αθήνας). Την Νίκη Καναγκίνη, την Βάσω Κυριάκη, τον Κώστα Τσόκλη, το ζεύγος Ν. Παπαδάκη-Βερναδάκη, τον Χρίστο Καρά, τον Δημήτρη Κασούμη, τον Γιάννη Κουνέλλη , τον Brice Marden… Και βέβαια τον Υδραίο μας, Παναγιώτη Τέτση.
Με αφορμή την έκθεση ‘’Art goes…to Islands Papagalos-Hydra’’, συνεργαζόμαστε για μία ακόμη φορά. Πρώτο συναντηθήκαμε το 1993, με αφορμή το αφιέρωμα που έκανα στην Ύδρα, για το Ένθετο ‘’7 Ημέρες’’ και την Εφημερίδα Καθημερινή και εσείς είχατε ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ ‘’Ύδρα’’, αλλά και αργότερα στη Γαλλο-Γερμανική παραγωγή που κάνατε για το Arte σε συμπαραγωγή με την ΕΡΤ, έχετε στο ενεργητικό σας 30 ταινίες εκ των οποίων οι περισσότερες ντοκιμαντέρ, γιατί επιλέξατε αυτό το χώρο;
Νομίζω ότι στον Κινηματογράφο με ώθησε η ανάγκη να διαμαρτυρηθώ -ήταν η εποχή της έντονης πολιτικοποίησης και της άνθησης τού φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα- αλλά και να εκφραστώ. Ασχολήθηκα με κοινωνικά αλλά και με πολλά γυναικεία θέματα όπως ντοκιμαντέρ για διαζύγιο, προίκα, εξουσία κ.α. Γυναικεία πορτραίτα ποιητριών και συγγραφέων – Μέλπω Αξιώτη, Μαρία Πολυδούρη, Γαλάτεια Καζαντζάκη… Κυρίως όμως με ενδιέφερε -και ακόμα με απασχολεί- η μορφοποίηση ιδεών (« Μοίρα» μεγάλου μήκους ,35mm, χρώμα ,1991).
Ποια ανάγκη σας ώθησε να περάσατε από τον Κινηματογράφο στα Εικαστικά και μάλιστα στη Ζωγραφική και τις Εγκαταστάσεις και όχι στη Φωτογραφία, όπως κανείς θα το θεωρούσε λογικότερο, μια και ο Κινηματογράφος με τη Φωτογραφία γειτνιάζουν;
Όλες οι μορφές τέχνης συνδέονται. «Συγγένειες» υπάρχουν. Άλλωστε και ο Κινηματογράφος, δεν ονομάστηκε τυχαία « έβδομη τέχνη»… Πάντα επεδίωξα συνέργειες και πειραματιζόμουν με πολλές μορφές τέχνης. Όχι μόνο με τα εικαστικά και την ζωγραφική, αλλά και την φωτογραφία. Η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους, το «Μοναστηρακι», έγινε από φωτογραφίες πού τραβούσα καιρό … Τις άπλωνα στην ταράτσα της Ύδρας και έφτιαχνα συνθέσεις… Με ρωτάνε συχνά «γιατί από τον κινηματογράφο στην ζωγραφική;» Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν άφησα τον κινηματογράφο. Έχω αρκετά σχέδια τα οποία, αφορούν, κυρίως αρνητικά φιλμ τα οποία βρίσκονται ημιτελή και με περιμένουν… Θεωρώ ότι είμαστε αυτό που κάνουμε. Προσωπικά, μου αρέσει πολύ να φτιάχνω… Γενικά δεν μου αρέσει να κάθομαι …
Εκτός από την μεταξύ μας καλή συνεργασία που συνεχίζεται στο χρόνο… και το χώρο του Papagalou, που στεγάζονταν η πρώτη Λαγουδέρα, τι άλλο σας άρεσε στη συγκεκριμένη έκθεση και σας έπεισε να συμμετέχετε με το έργο-εγκατάσταση ‘’Ποιο είναι το νόημα;’’
Η ιδέα να εκθέτω μαζί με νέους και πολύ καλούς καλλιτέχνες. Η ανάγκη να επικοινωνήσω με παλιούς φίλους και να αποκτήσω καινούργιους. Η ιδέα μου φάνηκε αρκετά αντισυμβατική Όμως, κυρίως, νομίζω ότι μετέχω στην έκθεση γιατί δεν μπορώ να «κάτσω στα αυγά» μου….
Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το συγκεκριμένο έργο;
Νομίζω ότι όποιος το βλέπει έχει την ελευθερία να αναρωτηθεί και, ίσως, να προβληματιστεί. Δεν θα ήθελα να καθοδηγήσω κανέναν.
Πιστεύετε ότι εμμονές του καλλιτέχνη, που είναι και το εφαλτήριο καλλιτεχνικής δημιουργίας στα Εικαστικά διαφέρουν από τον Κινηματογράφο;
Οι εμμονές έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό κόσμο του κάθε καλλιτέχνη και διαμορφώνονται ανάλογα με τον τρόπο έκφρασης που χρησιμοποιεί, είτε είναι Κινηματογράφος, είτε Εικαστικά. Έχω την εντύπωση ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο- πολύ κρύβουμε έναν καλλιτέχνη μέσα μας. Το θέμα είναι πόσο μας επιτρέπει η ενήλικη ζωή μας να παίξουμε σαν παιδιά… Και πόσο κατανοούμε ότι τέχνη χωρίς τεχνική δεν υπάρχει, παρά μόνον με σπουδές, αλλά και με καθημερινή τριβή.
Τι έχει αλλάξει στην Ύδρα όλα αυτά τα χρόνια; Τι πρέπει να συμβεί ώστε να αποκτήσει, ξανά ένα κομμάτι από την ζωντάνια και τον δυναμισμό του παρελθόντος; Μία Biennale Τέχνης, όπως στην Μύκονο, αφού εδώ υπάρχει οργασμός εικαστικών και μάλιστα πολύ υψηλού επιπέδου, ένα Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ, ή μία άλλου τύπου κοινωνική και πολιτιστική πολιτική;
Νομίζω ότι κάποια στιγμή όταν τα πράγματα ωριμάσουν ακόμη περισσότερο, θα δημιουργηθεί ένα είδος πολυφεστιβάλ που στους κόλπους του, θα γίνονται μουσικές, θεατρικές, εικαστικές, χορευτικές και κινηματογραφικές εκδηλώσεις. Προς θεού, χωρίς κρατικό «καπέλωμα» και κυρίως, χωρίς «καπελώματα» από έναν χορηγό. Έχουμε ανάγκη από χορηγούς και συνεργασίες μεταξύ των καλλιτεχνών…Το παρελθόν χρησιμεύει για να παίρνουμε μαθήματα για το μέλλον αλλά κυρίως για να μπορούμε να ζήσουμε το παρόν… Κάθε χρόνο, το νησί απλώνεται. Ευτυχώς το αρχιτεκτονικό τοπίο έχει διατηρηθεί σε μεγάλο βαθμό. Νομίζω ότι όλοι έχουμε κατανοήσει πια ότι σ’ αυτό έχει συμβάλλει καθοριστικά η απουσία αυτοκινήτων… Θα πρότεινα μάλιστα τα λιγοστά οχήματα που υπάρχουν (ασθενοφόρο, πυροσβεστικό,κτλ) να στεγάζονται σε κατάλληλο χώρο ώστε να μην είναι σε κοινή θέα. Η Κινηματογραφική Λέσχη είναι ένας πολύ θετικός πόλος έλξης νέων. Το φροντιστήριο αγγλικών «Υδραγωγή» του Σωτήρη Ηλιάδη, που προσφέρει γνώση ποιότητας στα παιδιά του νησιού, αλλά και οι εκθέσεις που οργανώνει ο επικοινωνιακός Δημήτρης Αντωνίτσης στο Σαχτούρειο Σχολείο.
Θεωρείτε ότι ο νέος Δήμαρχος που είναι και νέος ηλικιακά με πολύ καλές σπουδές θα μπορέσει να ξαναδώσει ζωή στο νησί;
Το νησί έχει ζωή. Το αιτούμενο είναι η ζωή να γίνεται κάθε μέρα και καλύτερη. Σ’ αυτό πρέπει να βοηθάμε όλοι και να μην τα περιμένουμε όλα από τις Αρχές του τόπου.
Φωτογραφία & Εφαρμοσμένη Τέχνη και 11- 14/8/14- Εικαστικά, Ώρες Λειτουργίας: 12:00-15:00 & 19:00- 0:00
Πρώτη Δημοσίευση: www.dreamideamachine.com
© Συνέντευξης: Έφη Μιχάλαρου
Τρίτη: 12/8/14
© Συνέντευξης: Έφη Μιχάλαρου
Τρίτη: 12/8/14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου